Γεωγραφία
Η λίμνη Γκάρντα βρίσκεται στην βόρεια Ιταλία, ανάμεσα στο Μιλάνο και την Βενετία, δυτικά της Βερόνα. Είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Ιταλίας με επιφάνεια 370 χλμ2, περίμετρο 158 χλμ, μήκος 51.6 χλμ, πλάτος 17.2 χλμ., σε υψόμετρο 65 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας και με μέγιστο βάθος τα 346 μέτρα. Έχει σχήμα «αχλαδιού» με το «κοτσάνι» στον βορά, το βόρειο δηλαδή τμήμα της είναι στενό και το νότιο πλατύ. Σαν ένα «κοτσάνι» λοιπόν ο ποταμός Σάρκα (ο σημαντικότερος) εκβάλλει τα νερά του στην λίμνη ενώ στο νοτιοανατολικό άκρο, μέσω του Μίντσιο, διοχετεύονται προς την υπόλοιπη χώρα. Υπάρχουν άλλα 24 ποτάμια που εκβάλλουν τα νερά τους στην λίμνη, μεταξύ των οποίων και ο Αρίλ, που με μήκος 175 μέτρα θεωρείται ο μικρότερος ποταμός παγκοσμίως. Η λίμνη έχει το 30% του γλυκού νερού της Ιταλίας.
Στην Γκάρντα υπάρχουν πέντε νησάκια με μεγαλύτερο την ομώνυμη νήσο. Στα νερά της κολυμπούν περίπου 30 είδη ψαριών μεταξύ των οποίων και το μοναδικό στον κόσμο Καρπιόνε (Carpione). Η ναυσιπλοΐα με μηχανή επιτρέπεται στα 300μ. από την ακτή, με εξαίρεση την χερσόνησο του Σερμιόνε και τους Κόλπους των Σαλό και Μανερμπού, καθώς και το νησί Γκάρντα, όπου επιτρέπεται στα 150 μ. ενώ στο βόρειο τμήμα (το στενό) απαγορεύεται εντελώς. Ναυτικό σκι επιτρέπεται στα 500μ. Οι επιτρεπόμενες ταχύτητες για τους «περιπλανώμενους» στην λίμνη είναι κάτω από τους 20 κόμβους την ημέρα, 5 την νύχτα και μόνο 3 μέσα στα λιμάνια, ενώ για τους λάτρεις του σκι το όριο φτάνει τους 25 κόμβους.
Το βόρειοτμήμα λόγω των ανέμων που κατεβαίνουν από τις Άλπεις είναι ο παράδεισος των Αιολικών σπορ: σκι με αλεξίπτωτο, σερφ, παραπέντε και άλλα παρόμοια τολμηρά κι εντυπωσιακά.
Η λίμνη της «διανόησης».
Η Γκάρντα υπήρξε πάντα ένας σταθμός για τους μεγάλους περιηγητές και ταξιδιώτες. Ο Γκαίτε, ο Λόρδος Βύρων, ο Ίψεν, ο Ουγκώ, ο Ρίλκε και ο Ζιντ ήταν μεταξύ των πολλών θαυμαστών της ανεπιτήδευτης φυσικής ομορφιάς της περιοχής. Ο Έζρα Πάουν γράφει στον Τζόυς, προσκαλώντας τον στην λίμνη, «Εδώ νιώθω το σπίτι μου» και ο Τζόυς έρχεται στο Desenzano (Ντεσεντζάνο). Ο Λώρενς (D.H. Lawrens) περιγράφει την λίμνη και την γύρω περιοχή σαν ένα «μικρό κήπο της Εδέμ». Οι όχθες της λίμνης είναι γεμάτες ιστορία. Το 1921 ο Gabriele D’ Annuncio (Γκαμπριέλε Ντ’Αννούντσιο) εγκαθίσταται στο Garolone Riviera (Γκαρολόνε Ριβιέρα). Μετά τον θάνατο του ποιητή – στρατιωτικού η βίλα του – το γνωστό Vittoriale (Βιττοριάλε) – έγινε ιστορικό μνημείο από τα σημαντικότερα της χώρας, με εκατοντάδες χιλιάδες επισκεπτών ετησίως. Χώρος φαντασίας και αναμνήσεων, για όσους γνωρίζουν την ιστορία, ανάμεσα σε εκκεντρικά αντικείμενα, κειμήλια, δώρα διασήμων της εποχής και σουρεαλιστικά δωμάτια. Υπάρχει ακόμη και ένα καράβι, ένα θέατρο και το αεροπλάνο που τον πήγε στην Βιέννη, ένα SVA 10.
Στα φανταστικά υψίπεδα του Tremosine (Τρεμόζινε), όπου οι Ετρούσκοι άφησαν τα ίχνη τους, πέρασαν οι σύγχρονοι: εδώ, στον δρόμο για το Tignale (Τινιάλε), γυρνάνε οι αναμνήσεις του Τόμας Μαν για το αριστούργημά του «Το Μαγικό Βουνό».
Για πάρα πολλούς το Sirmione (Σιρμιόνε) είναι συνώνυμο του ποιητή Gatullo (Γκατούλλο). Η ζωή του και τα ποιήματά του συνοψίζονται σε δύο λέξεις: «εδώ ερωτεύεσαι». Για αυτήν, την «Λεσβία» ίσως, στην ρωμαϊκή βίλα που ονομάζεται «σπηλιές του Γκατούλλο» έγραψε τους του στίχους, ζωντανούς ακόμη και μετά από 2.000 χρόνια «odi et amo» (μίσος και αγάπη). Ο απελπισμένος του έρωτος κρατιέται στην ζωή: «συνεχίζω να την μισώ μα ας μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι αν δεν την αγαπώ».
Λίγο πιο πάνω, στο Σαλό, «Magnifica Patria» (Θαυμαστή Πατρίδα) στον καιρό της αυτοκρατορίας της Βενετίας, παλιάς πρωτεύουσας της λίμνης, γεννήθηκε ο Gasparo Bertolotti (Γκασπάρο Μπερτολόττι), ο δημιουργός του βιολιού, που αργότερα στην κοντινή Κρεμόνα θα τελειοποιήσουν ο Αμάτι, ο Γκουαρνέρι και ο Στραντιβάριους.
Εκτός από τα ποιήματα του Γάιου Βαλέριου Γκατούλλου, αναφορές στην λίμνη γίνονται και σε γραπτά του Βιργίλιου (όπως στην «Αινειάδα») και στην «Θεία Κωμωδία» του Δάντη.
Το 1786 ο Γ. Γκαίτε, ταξιδεύοντας στην Ιταλία, ενθουσιασμένος από την ομορφιά της λίμνης, περιγράφει το κλίμα σαν κάτι το φανταστικό (φυσικό για έναν βόρειο) βλέποντας ταυτόχρονα ανθισμένες λεμονιές και φοίνικες. Ο έρωτας για την λίμνη βρίσκεται στους πίνακες του Albrecht Durer (Άλμπρεχτ Ντύρερ), σε ποιήματα του Paul Valery (Πωλ Βάλερυ) και του Carducci (Καρντούτσι) που έγραψε μια ωδή μόνο για την λίμνη Γκάρντα.
Η πιο «μεσογειακή» από τις αλπικές λίμνες
Έχουμε ξαναναφερθεί πολλές φορές (και θα το ξανακάνουμε, κινδυνεύοντας να γίνουμε κουραστικοί ίσως) στο πώς άλλοι λαοί, άλλοι πολιτισμοί διαψεύδουν την Ελληνική πεποίθηση ότι τουρισμός και διακοπές είναι μόνο τα νησιά και η θάλασσα, άντε και ο χειμερινός τουρισμός, όπως το σκι ή η ορειβασία. Αναφερθήκαμε για παράδειγμα στις θερμές πηγές της Αυστρίας σαν πόλο έλξης τουριστών, όχι μόνο ηλικιωμένων, αλλά και υγιέστατων νεαρών. Αν κάποιος ήθελε να δει συγκεντρωμένα όλα σχεδόν τα είδη αναψυχής σε διακοπές ίσως η λίμνη της Γκάρντα να είναι η πιο ολοκληρωμένη πρόταση.
Εδώ υπάρχουν τα πάντα, εκτός από αλμυρό νερό! Ακόμη κι ερημικές παραλίες, έστω και σε μικρογραφία. Τις ταξιδιωτικές μου περιπλανήσεις πρώτη φορά αντιμετώπισα τόση δυσκολία να τις περιγράψω: είναι δύσκολο να μιλήσεις για κάτι είτε όταν δεν έχεις τίποτε να πεις (αλλά βέβαια τότε δεν το κάνεις και καθόλου θέμα, πόσο μάλλον άρθρο!) είτε όταν έχεις τόσα πολλά που δεν ξέρεις τι να αφήσεις έξω. Μου είναι αδύνατον να περιγράψω τα δύο ταξίδια στην μαγευτική λίμνη που σε σύνολο 15 ημερών δεν κατάφερα να πάρω παρά μια μικρή μόνο γεύση της. Η σχέση είναι καθαρά ερωτική (και μάλιστα όχι πλατωνική), όπου τα χάδια αρχίζουν όταν σώνονται οι λέξεις. Όταν πια αδυνατείς να εκφραστείς με λόγια και έχεις ανάγκη από σωματική επαφή. Και όπως λένε οι κάτοικοι της περιοχής . . .provare per credere (δοκίμασε για να πιστείς).
Στην λίμνη μας έφεραν τα παιδιά, λόγω των πολλών και σπουδαίων θεματικών πάρκων για τα οποία ήδη έχουμε μιλήσει: Gardaland, Caneva World, Movie Studio, Safari, Adventure Park και τα υπόλοιπα που δεν είδαμε. Την λίμνη την γυρίσαμε με διάφορα πλεούμενα πρώτα. Όταν περιπλέαμε τις ακτές στο βόρειο τμήμα της και βλέπαμε από το ψηλότερο κατάστρωμα του ferry τις ακτές και τον δρόμο που τις περιέγραφε με τις συνεχείς σήραγγες στην βορειοδυτική απόκριμνη ακτή, υποσχεθήκαμε να τους ταξιδέψουμε και το αυτοκίνητο, πράγμα που έγινε μερικά χρόνια αργότερα.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην Peschera (Πεσκέρα), την πρώτη πόλη της διαδρομής Peschera – Riva, στο νοτιοανατολικό άκρο της λίμνης από την περιοχή της Verona με τον μεγάλο κάμπο στην ορεινή μύτη της λίμνης στο βορειοδυτικό της άκρο. Υπάρχουν επιλογές από γρήγορα υδροπτέρυγα κλειστά και θορυβώδη έως παλιομοδίτικα ποταμόπλοια με τροχούς. Προτιμήσαμε το ferry boat γιατί με τα ανοικτά καταστρώματα, πάνω από το κλειστό, μας έδινε την ευκαιρία να απολαύσουμε την φθινοπωρινή καλοκαιρία και να έχουμε ένα εξαιρετικό πανόραμα των λιμανιών που προσεγγίζαμε.
Η Peschera είναι η αρχαία ρωμαϊκή Arilica, από όπου ο ποταμός Mincio αδειάζει τα νερά της λίμνης. Εδώ, στα ρεμέτζα της δίπλα από τα ναυπηγεία της αράζει ο στόλος της λίμνης. Ξεκινάμε από τον μόλο Unita di Italia στις 9:50 και το σκάφος ανεβαίνει την ανατολική ακτή μέσα από μια βλάστηση αμπελιών και ελιάς, μέσα από τις οποίες ξεπροβάλλουν οι βίλες Camuzzoni (Καμμουτσόνι) του 7ου αιώνα και η Villa Bottonay (νυν Barbaro) του 8ου. Μα πάνω απ’ όλα ξεπροβάλλουν οι εγκαταστάσεις της Gardaland. Σε λιγότερο από μισή ώρα (10:15) φτάνουμε στο Lazise (Λάζιτσε, αρχαία Lasitum) με το κλασσικό ιστορικό κέντρο που διατηρεί το μεσαιωνικό του χαρακτήρα χάρη στα τείχη και το κάστρο με τους πέντε πύργους. Επόμενο λιμάνι (αν μπορούμε να τα ονομάζουμε έτσι) το Bardolino (10:35) γνωστό από το περίφημο ομώνυμο κρασί. Σταματάμε πια να μετράμε βίλες και κάστρα γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τελειωμό.
Ακόμη δεκαπέντε λεπτά (10:50) πλοήγησης και να η Garda στο σημείο που η λίμνη σχηματίζει έναν μεγάλο κόλπο, κάτω από το όρος Baldo και αυτή με το μεσαιωνικό ιστορικό της κέντρο. Κατά μήκος της όχθης υπάρχει ένας υπέροχος δενδροφυτεμένος δρόμος που στο τέλος του υπάρχει, τι άλλο, η περίφημη Villa Albertini με το εγγλέζικου στυλ πάρκο της, γεμάτη ιστορίες με βασιλιάδες, πρίγκηπες και δούκες.
Παρακάμπτοντας το ακρωτήρι του San Virgilio (Αγίου Βιργίλιου) και τον βράχο της Stella ανοίγεται μπροστά μας η ακτή των Σειρήνων (11:15). Επόμενος προορισμός οι Πύργοι του Μπενάκο (Torri di Benaco). Benaco είναι και το παλιό όνομα της λίμνης. Το σύγχρονο, Garda, βγαίνει από την λέξη guardia (φρουρός) επειδή στο όρος Baldo υπήρχε το φρούριο που έλεγχε την περιοχή. Είμαστε στο κέντρο της «ακτής των ελαιών» («Riviera degli Ulivi») σε μια ακόμη ρωμαϊκή τοποθεσία με το όνομα Castrum Turrium. Γνωστό από τα μάρμαρά του, το κόκκινο αμμονολιθικό (αμυγδαλωτό) ή το κίτρινο αμμονολιθικό (κίτρινο Torri).
Στις 11:15 είμαστε στο Pal, στις 11:50 στο Castelletto (Καστελλέτο), στις 12:00 στο Benzone (Μπεντζόνε), ένα ήσυχο χωριό ψαράδων (τουριστικό όμως πλέον) και στις 12:10 στην Assenza (Ασσέντσα), όπου βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Μπάρι, του 1300μ.Χ. με νωπογραφίες της εποχής εκείνης. Αριστερά, σε μικρή απόσταση από την ακτή, η νήσος του Trimelone (190μ. μήκος και 30μ. πλάτος όσο δηλαδή ένα πλοίο της γραμμής της Κρήτης!). Λίγο πιο κάτω το «Λιβάδι της Πείνας» (Prato della Fame) που πήρε το όνομά του από τους ναυτικούς που περίμεναν εκεί να φυσήξει λίγο για να ταξιδέψουν και δεν μπορούσαν να βρουν φαγητό εξαιτίας της έλλειψης δρόμων προς και από τα γειτονικά χωριά.
Συνεχίζοντας για Malcesine (Μαλτσεζίνε) περνάμε το Cassone. Εδώ, στον κήπο της Villa Rizzardi, πηγάζει μέσα από τα βράχια ένα ποταμάκι, ο Ri, που σχηματίζει μια λιμνούλα και με μια διαδρομή μόνο 150 μέτρων χύνεται στην λίμνη. Είναι ο μικρότερος ποταμός της γης. Στις 12:25 φτάνουμε στο Malcesine, το μεγαλύτερο συγκρότημα της ανατολικής όχθης, γνωστό από την διαμονή του Γκαίτε. Ένα μέρος της (το πιο τουριστικό) αναπτύσσεται κατά μήκος της ακτής ενώ το υπόλοιπο στις πλαγιές τους όρους Baldo. Κάστρα και εδώ με αρχαιολογικό μουσείο και μουσείο όπλων. Από εδώ ξεκινάει το τελεφερίκ με τις μοναδικές περιστρεφόμενες καμπίνες που ανεβαίνει στο Tratto Spino έως τα 1780 μ. (μπορεί να μεταφέρει «παρά πέντε» και ποδήλατα) που βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφές Altissimo (2078μ) και Cima delle Pozzette (2128μ).
Αφήνουμετο Malcesine και αφού διασχίσουμε την λίμνη περνάμε απέναντι στο Limone (12:45), στην δυτική ακτή της. Μικρό χαριτωμένο λιμανάκι, με το χωρίο κτισμένο στις παρυφές του βουνού. Λεμονιές, πορτοκαλιές, μανταρινιές, μαζί με τα χαρακτηριστικά μεσογειακά δέντρα, όπως οι ελιές, οι φοίνικες και τα κυπαρίσσια. Η καταγωγή του είναι αρχαία, εξ ου και το όνομά του προέρχεται από το «Limes» (λεμόνι, στα λατινικά).
Ξαναδιασχίζουμε την λίμνη από βορειοδυτικά προς βορειοανατολικά και φτάνουμε (13:15) στο Torbole, στο δέλτα του ποταμού Sarca. Εδώ, το 1439 μ.Χ. οι Ενετοί, στον πόλεμο μεταξύ της Ενετικής Δημοκρατίας με τον Filippo Maria Visconti, στις ιστορικές τους ναυμαχίες, κατάφεραν να φέρουν από την Βενετία 6 γαλέρες και 25 μικρά πλοιάρια οπλισμένα, ανεβαίνοντας τον Adige μέχρι το Mori (κοντά στο Rovereto) και στην συνέχεια με 2000 βόδια, εκατοντάδες άντρες, βαρούλκα και τροχούς κάτω από τις καρίνες, έφτασαν στην λίμνη, ξεπερνώντας πέρασμα 320 μέτρων. Το δύσκολο ταξίδι έκανε ζημιές στα πλοία και η Γαληνότατη (Serenissima) Δημοκρατία (Βενετία) ηττήθηκε στην ναυμαχία του Maderno. Την επόμενη χρονιά ναυπήγησαν στόλο στο Torbole και κατάφεραν επιτέλους να νικήσουν τους Μιλανέζους και να αποκτήσουν έλεγχο της Βόρειας πλευράς της λίμνης. Με την συνθήκη που ακολούθησε, πολλά κέντρα, όπως η Peschera και η Riva, πέρασαν στην Βενετία.
Πλέοντας κατά μήκος της μικρής βόρειας ακτής, φτάνουμε (13:30) στην πόλη Riva, στην βορειοδυτική άκρη της λίμνης. Ένα σουρρεαλιστικό αλπικό τοπίο με ψηλά, βραχώδη βουνά και στην όχθη μεσογειακή βλάστηση. Ιστορία, τέχνη, μνημεία, σπορ, εκδρομές, θεάματα και άπειρες δραστηριότητες που δεν σταματούν επί 365 ημέρες τον χρόνο. Κατεβαίνουμε από το ferry και έχουμε μερικές ώρες στην διάθεσή μας μέχρι να πάρουμε ένα ταχύπλοο αυτή τη φορά για να επιστρέψουμε στην Peschera. Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της διαδρομής, εκτός από τις πόλεις, τα χωριά και τα δρομάκια των ακτών, είναι οι «θαλάσσιες» δραστηριότητες, κυρίως στο βόρειο τμήμα της λίμνης όπου υπάρχουν δυνατοί άνεμοι. Είναι ο παράδεισος των σέρφερς και των ιστιοπλόων. Εδώ θα βρείτε οτιδήποτε μπορεί να «κινήσει» ο Αίολος. Γύρω από το ferry, σε απόσταση αναπνοής, περνάνε ιστιοπλοϊκά, ιστιοσανίδες, σκιέρ με ταχύπλοα, σκιέρ με αλεξίπτωτα και ότι άλλο βάλει ο νους σας. Ο περίπλους της λίμνης είναι η πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία και ταυτόχρονα πιο πλούσια σε ιδέες για «διαφορετικές» διακοπές.
Ο γύρος της λίμνης με το αυτοκίνητο είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία, πλήρως συμπληρωματική της προηγούμενης, όσον αφορά την θέα. Ξεκινάμε από το Castelnuovo, την περιοχή της Gardaland, μια βροχερή ημέρα του Ιουλίου, που ο καιρός δεν επιτρέπει στα παιδιά να χαρούν τα παιχνίδια του πάρκου. Από την Garda αφήνουμε την παραλία και ανεβαίνουμε στο βουνό για το San Zeno di Montagna. Από εδώ έχουμε μια πανοραμική άποψη της λίμνης, πάνω από το Τorri. Απέναντί μας φαίνεται ο κόλπος του Salo. Θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε και μια άλλη φορά, μετά από δυνατή βροχή και αέρα, τότε που η ατμόσφαιρα θα είναι πεντακάθαρη και η ορατότητα απεριόριστη για πανοραμικές φωτογραφίες της λίμνης. Κατεβαίνουμε στο Torri και κάνουμε όλη την παραλιακή με κατεύθυνση αντιωράρια μέχρι την Riva. Το επιβλητικό τοπίο της δυτικής όχθης μετά τα ψηλά βουνά απέναντι από το Malcesine μας χαρίζει μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες μας. Στην όχθη, σε εκείνα τα σημεία που είναι βατή και υπάρχει χώρος για παρκάρισμα, έχουν στηθεί ψαράδες με τις ομπρέλες τους στο ένα χέρι και τα καλάμια στο άλλο.
Φτάνουμε στο Torbole αργά το απόγευμα, μετά από αλλεπάλληλες στάσεις σε διάφορα σημεία της παραλίας. Δεν επισκεπτόμαστε ούτε ένα από τα πάρα πολλά και αξιόλογα μνημεία που αναφέρουν οι οδηγοί. Όχι μόνο γιατί είναι αδιάφορα για τα παιδιά (που έτσι κι αλλιώς έχουν δει πολλά) αλλά κυρίως γιατί το θέαμα της συννεφιασμένης λίμνης με χειμωνιάτικα χρώματα μέσα στο κατακαλόκαιρο είναι επιβλητικό. Νοιώθεις το μεγαλείο του βουνού σε αυτό το αλπικό τοπίο και την ηρεμία του νερού κάτω από τα βράχια. Συνεχίζουμε για την αγαπημένη μας Riva, που γνωρίσαμε από την σύντομη διαμονή κατά τον γύρο μας με το πλοίο, και όπου έχουμε σκοπό να διανυκτερεύσουμε (χάρη στο Portolano, το ειδικό ένθετο του περιοδικού «PleinAir» που περιλαμβάνει τους χώρους της Ιταλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, εντοπίζουμε πολύ εύκολα τον ειδικά εξοπλισμένο χώρο για αυτοκινούμενα στην είσοδο της πόλης καιδιανυκτερεύουμε εκεί). Βρέχει όλη την νύχτα αλλά το πρωί μας ξυπνάει ένας πεντακάθαρος ουρανός και μια διαυγής ατμόσφαιρα: ότι πρέπει για φωτογραφίες «καρτ-ποστάλ». Αν μπορούσαμε να μαντέψουμε τον καιρό θα είχαμε περάσει την νύχτα στο Malcesine και θα είχαμε ανέβει με τις περιστρεφόμενες καμπίνες του τελεφερίκ στα 1780μ. του Tratto Spino για πραγματικά εντυπωσιακές εικόνες της λίμνης. Τύχη ή υπομονή; Όλα συνηγορούν για μια καλή ευκαιρία. Δεν μας μένουν περιθώρια μελαγχολίας γιατί η Riva με την riva της (ακτή) είναι πανέμορφη. Μεσημέρι ξεκινάμε για την δυτική ακτή της λίμνης, πάντα με κατεύθυνση αντίθετη από τους δείκτες του ρολογιού (αντιωράρια). Είναι το πιο εντυπωσιακό και το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής: στενός δρόμος, σκαμμένος μέσα στα βράχια, με διαρκείς στοές πάνω από την λίμνη, όπου πρέπει να προσέχεις να μην «τσαλακώσεις» την σοφίτα του αυτοκινούμενου στην πέτρα (ήδη «σημαδεμένη» από τις πολλές «επαφές»). Μια πραγματικά άγρια, επιβλητική διαδρομή, σε έναν τόσο πολιτισμένο χώρο.
Ο χρόνος μας πιέζεικαι είναι δύσκολο να σταματάμε σε κάθε όμορφο χώρο. Περνάμε το Limone χωρίς στάση και πριν το Campione, μέσα σε μια μεγάλη σήραγγα, βρίσκουμε μια διακλάδωση που οδηγεί στην θάλασσα. Την ακολουθούμε και βρισκόμαστε σε ένα πάρκινγκ για αυτοκινούμενα, δίπλα στο νερό. Οι πιο θαρραλέοι επιχειρούν μια βουτιά στα πιο κρύα νερά που έχουμε κολυμπήσει. Μετά το φαγητό και αφού εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να αδειάσουμε τα λήμματα και να ανεφοδιαστούμε με νερό στον ειδικό χώρο του πάρκινγκ, ξεκινάμε με ένα παράπονο: τα μεγάλα παιδιά δεν κατάφεραν – λόγω βροχής – να κάνουν τις διαδρομές του Jungle Adventure Park στο San Zeno di Montagna. Από την άλλη μεριά βέβαια, τα πάντα είναι τόσο υπέροχα που θέλουμε άλλη μια δικαιολογία για να ξαναγυρίσουμε. Αλλάζουμε λοιπόν το πρόγραμμα και αντί να συνεχίσουμε για Gardone και Salo αποφασίζουμε να αφήσουμε το Vittoriale του D’ Annunzio για επόμενο ταξίδι και παίρνουμε το ferry από το Maderno για το Torri. Αφήνουμε τα «γυναικόπαιδα» στην Garda και ανεβαίνουμε ξανά στο βουνό Baldo για τις «ταρζανιές», τις οποίες θά περιγράψουμε πιό κάτω.
Κατεβαίνοντας από το βουνό, με τα μεγάλα παιδιά εκστασιασμένα, κάνουμε ένα μικρό συμβούλιο: έχουμε στην διάθεσή μας ένα απόγευμα και ένα πρωινό. Το μεσημέρι της επομένης μας περιμένει το καράβι στην Βενετία. Verona ή Sirmione; Το δίλημμα μεγάλο, αλλά τελικά η αίσθηση της λίμνης είναι πολύ έντονη για να την αποχωριστούμε. Έτσι ψηφίζουμε για το ρωμαϊκό Sirmione, αυτήν την χερσόνησο με το κάστρο μέσα στην λίμνη, τις θερμές πηγές και την σπηλιά του Gattulo. Σταθμεύουμε το αυτοκινούμενο στο πάρκινγκ, πριν την είσοδο του κάστρου, όπου επιτρέπεται η διανυκτέρευση (χωρίς δυνατότητα ανεφοδιασμού) και ξεκινάμε για την πόλη – κάστρο. Περνάμε την τάφρο και διαπιστώνουμε αμέσως ότι πρόκειται για το πιο κοσμοπολίτικο μέρος της λίμνης. Όχι μόνο από τις Ferrari που περνούν την τάφρο για το Casino, αλλά από το κάθε τι στην πόλη. Μια ξαφνική βροχή μας αναγκάζει να διακόψουμε την πλάνη της dolce vita και να στριμωχτούμε στο ταπεινό τσαρδί μας. Νοιώθουμε λίγο «ταπεινοί και καταφρονεμένοι» (κάτι σαν τις παλιές ταινίες του Ν. Ξανθόπουλου!): φτωχοί σε χρήμα αλλά πλούσιοι καρδιά, συναισθήματα και εικόνες. Πρωί, πρωί, πριν βγει ο ήλιος και ξυπνήσουν οι άλλοι, παίρνω τις μηχανές και ξαναγυρνάω στο κάστρο. Αυτό είναι το μεγαλείο του αυτοκινούμενου ή του τροχόσπιτου στον περιοδεύοντα τουρισμό. Ανατολή του ήλιου με τους κύκνους στις όχθες της λίμνης, σε μια πόλη που ακόμη κοιμάται.
Μετά το πρωινό ξεκινάμε για Βενετία, με την κλασσική στάση σε κάποιο μεγάλο super market για τον ανεφοδιασμό σε κρασί, limoncello, σαλάμια, τυριά και φρέσκα μακαρόνια (να είναι καλά το ψυγείο του αυτοκινούμενου).Όλα πήγαιναν καλά μέχρι την στιγμή που λίγα χιλιόμετρα πριν την Βενετία οι φωτεινές πινακίδες του αυτοκινητοδρόμου μας ενημέρωσαν ότι στα διόδια της Βενετίας θα συναντούσαμε ουρά 4 χιλιομέτρων! Μετά από 3 τέταρτα της ώρας στην ουρά και ένα σωρό αυτοκίνητα με γερμανικές και ελβετικές πινακίδες να την παρακάμπτουν και να τρυπώνουν από το πλάι (πολιτισμένοι μεν, αλλά μόνο στην χώρα τους!) και κινδυνεύοντας να χάσουμε το πλοίο, βγαίνουμε κι εμείς από το πλάι, κορνάροντας και με τα εισιτήρια του πλοίου ανά χείρας, ζητώντας συγνώμη από τους άλλους οδηγούς, παρακάμπτουμε την «φάλαγγα» και μπαίνουμε στο λιμάνι κορνάροντας με όλη την ταχύτητα 10 μόλις λεπτά πριν σαλπάρει το πλοίο (ας είναι καλά τα κινητά: είχαμε ενημερώσει τηλεφωνικώς το πλοίο και μας κράτησαν θέση, χωρίς προηγούμενο check in). Η τύχη είναι με τους τολμηρούς . . .και τους περιπετειώδεις!
Βγαίνοντας από το πλοίο και χωρίς διαδικασίες τελωνείου, σε πέντε λεπτά, είμαστε στο διπλανό  νησάκι το TRONCHETTO, όπου βρήκαμε το τεράστιο γκαράζ για τα μικρά επιβατικά και το ανοιχτό parking για τα λεωφορεία και τα camper. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εξοπλισμένο χώρο (A.A. Area Atrezzata) με παροχή ρεύματος, νερού και σύστημα αδειάσματος των δεξαμενών (Γρίζα και Μαύρα), όπου παραμένουν τα campers για διανυκτέρευση. Με τα «βαπορέτα» Νο 82 συνδέεται με ολόκληρη την πόλη της Βενετίας, ενώ με το Νο 1 συνδέεται με το Lido. Η τιμή του ακριβή, αφού στοιχίζει όσο ένα camping, αλλά είσαι σχεδόν μέσα στην πόλη. Εξάλλου τα πάντα είναι πανάκριβα εδώ (1.60 το μικρό μπουκάλι νερό, ευτύχως που η πόλη είναι γεμάτη fontane (βρύσες-πηγές). Συμφέρει το εισιτήριο του εικοσιτετραώρου. Όταν κουράζεσαι από τον ποδαρόδρομο, μπαίνεις σε ένα «βαπορέτο» και ξεκουράζεσαι χαζεύοντας την πόλη. Τιμές στο “βαπορέτο”: απλή διαδρομή 3,5 (εκτός Canal Grande: 5), ημερήσιο 10,50, τριήμερο: 22. |
