Κείμενο και φωτογραφίες Άγγελος Κούκος
Ιούλιος του ’17, Παλαιοχώρα, Χανιά
Μετά από πολύωρο ταξίδι, άλλοι ξάγρυπνοι όλη τη νύχτα, άλλοι υπνόσακο και σπανακόπιτα από την κυρία Σοφία, φτάσαμε Χανιά. Όχι για πολύ όμως, αφού ο προορισμός ήταν άλλος: η αυλή των θαυμάτων όπως μας είπε ο κος Μανώλης, ο ιδιοκτήτης του οργανωμένο camping στην Παλαιοχώρα όπου διαμείναμε , για να ενωθούμε και εμείς τα ήσυχα βράδια εκεί με την καλύτερη αλητεία της Ευρώπης.
1η μέρα στην παλιά πόλη των Χανίων. Άραγμα για καφέ και χάζεμα στο λιμάνι για να συνέλθουμε απο το πολύωρο ταξίδι στο καράβι.
Πρώτη μέρα, Φαλάσαρνα. Κομμάτια από το ταξίδι και την οδήγηση, οι πρώτες βούτες στα γαλάζια νερά στα Φαλάσαρνα. Μπλε σημαία στην παραλία, όπως και όλες στις οποίες πήγαμε στη Κρήτη, με ναυαγοσώστη ( είχε κύματα και ρεύματα), ομπρέλες κτλπ. ήταν ότι έπρεπε γα να ξεκινήσουμε την μέρα μας, να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα και να συνεχίσουμε την πορεία μας. Έχει μαγαζάκια και τουαλέτες από πίσω, άρα και για τους πιο απαιτητικούς και κουρασμένους ήταν ό,τι έπρεπε ένας υπνάκος κάτω από την ομπρέλα. Φορτωμένοι ακόμη με τα πράγματα μας, με κέφι και φορτισμένες τόσο δα λιγάκι τις μπαταρίες , μαζεύουμε και οι 7 τις δυνάμεις μας, και δε οι οδηγοί, για την αναζήτηση οργανωμένου κάμπινγκ. Κάνοντας λίγες ενδιάμεσες στάσεις προς αναζήτηση φρούτων ( τους σπάσαμε τα νεύρα) και νερό, μέσα από προσπάθειες αναζήτησης του ειδυλλιακού παραδείσου που είχαμε στο νου μας, φτάνουμε εξαντλημένοι και πεινασμένοι στο οργανωμένο κάμπινγκ στην Παλαιοχώρα.
Κάμπινγκ Παλαιοχώρα. Ένα όμορφο και φιλόξενο κάμπινγκ με πολύ μεγάλη ιστορία και ειδίκευση στη χίπικη κουλτούρα
Αυλή των θαυμάτων, όπως την αποκάλεσε ο κος Μανώλης, και καθόλου άδικα, αφού αποτέλεσε την βάση μας για όλη σχεδόν την διαμονή μας στο νομό Χανίων. Ο χώρος ήταν πανέμορφος, πολύ καθαρός, με αρκετό κόσμο χωρίς όμως να υπάρχει καθόλου θόρυβος. Ούτε ένα αρνητικό βαιμπ στον αέρα. Με εστιατόριο ανοιχτό και θέα στη θάλασσα, μπάνια και κουζίνα το πιο αγαπημένο μας μέρος αποτέλεσε κάτι άλλο. Απέναντι ακριβώς από το κάμπινγκ, τοποθετημένα τραπεζάκια και καρέκλες για μια αραγματική μπυρίτσα το βράδυ κάτω από τα αστέρια. Και ειδικά αν έρχεσαι από Αθήνα, πιστέψτε με, τα αστέρια ήταν πολλά. Πάρα πολλά. Δίπλα ακριβώς από αυτό το μίνι παράδεισο, το Pearl Cavo. Μπαρ, τεράστιο, ανοιχτό, χαλαρό με αιώρες , ξύλινες κατασκευές, και απίστευτα χαλαρά βαιμπς. Είχαν μετατρέψει το χώρο σε κάτι παράλογα όμορφο, που σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ήταν στο κάμπινγκ μας δίπλα, θα μπορούσε να μας παγιδεύσει για πάντα εκεί.( Λίγο την τελευταία μέρα σχεδόν… το κατάφερε. Λίγο οι χυμοί, λίγο η μουσική με τι όρεξη φεύγεις από εκεί;) Δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, πέμπτη μέρα on the road.
Πανοραμική φωτογραφία του Κεδρόδασους.
Στάσεις: Ελαφονήσι, Κεδρόδασος, Σούγια , Σειτάν Λιμάνι. Από πού να πρωτοξεκινήσω. Ελαφονήσι: πανέμορφα νερά αλλά πολύς κόσμος. Η καλύτερη ώρα όταν φεύγουν όλοι και αράζεις με χαλαρή μουσικούλα. Δεν υπάρχουν ούτε ροζ φλαμίνγκο ούτε φουσκωτοί γύπες. Όλα είναι γαλήνια και τότε μόνο βλέπεις το μεγαλείο του χώρου όπου δυο μεριές γαλάζιου νερού σε αγκαλιάζουν. Σειτάν Λιμάνι: πολύ ιδιαίτερο, δεν κολυμπήσαμε ποτέ. Είχε πολύ κύμα, ήταν αργά, αναζητούσαμε ελεύθερο για να αράξουμε την τελευταία μέρα για να ‘μαστε κοντά μιας και φεύγαμε δέκα το πρωί. Ή και όχι. Extra tip: πάντα να τσεκάρεις τα εισιτήρια του γυρισμού. Και όχι δύο ώρες πριν πας στο λιμάνι. ‘Έτσι δεν κολυμπήσαμε εκεί. Ε πες και λίγο η τεράστια κατηφόρα, που στην ανηφόρα του δεν έχει καθόλου πλάκα. Ούτε ότι δεν είχαμε χειρόφρενο είχε πλάκα ενώ ήμασταν φίσκα με τα πράγματα. Και άφησα τα δύο αγαπημένα για το τέλος.
Σούγια. Για αυτούς που θέλουν να συνδυάσουν το ελεύθερο κάμπινγκ με την κοσμοπολίτικη ζωή.
Σούγια: πανέμορφα, πεντακάθαρα νερά, free campers, γυμνισμός, όμορφα εστιατόρια και μπαράκια για το βράδυ. Βούτες από τα βράχια, και γυαλάκια για το βυθό. Εάν σε σοκάρει η θέα του γυμνού σώματος υπάρχει και η επιλογή της άλλης πλευράς της παραλίας. Όπως και να χει με κολύμπι περνάς σε ένα πιο μικρό κολπίσκο δίπλα όπου τα νερά είναι εξίσου πεντακάθαρα. Αμφιταλαντεύομαι όμως ποια είναι η αγαπημένη μου θάλασσα. Σούγια ή Κεδρόδασος; Ένας μικρός επίγειος παράδεισος με Κέδρους και πεντακάθαρα τιρκουάζ νερά. Τα λόγια δεν φτάνουν να περιγράψουν την γαλήνη που επικρατεί. Εκεί και ο πιο σαλεμένος ηρεμεί. Κέδροι που κάνουν φυσική σκιά, άμμος, γυμνισμός, ελεύθερο hardcore camping. Tο μόνο που λείπει είναι μια μπάλα ονόματι Γουίλσον για να νιώσεις σαν τον Τομ Χάνκς στον Ναυαγό. Κανένα μαγαζί, είσαι εσύ και η θάλασσα. Έχει και ένα δεύτερο κολπίσκο, τον πήγαμε κολυμπώντας, με νερά λίγο πιο ζεστά αλλά μυστικός παράδεισος και αυτός. Τελευταία μέρα αλλάξαμε βάση και πήγαμε Χανιά. Ελεύθερο για την τελευταία νύχτα στην Χρυσή Ακτή, χύμα χωρίς σκηνές χωρίς τίποτα. Θέλαμε να πάμε και Φαράγγι, δεν μας έβγαιναν όμως οι μέρες. Βλέπεις έπρεπε να ξυπνήσουμε πολύ νωρίς. Δεν γινόταν, τρώγαμε πολύ αργά και το άραγμα τράβαγε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Το βράδυ φαγητό στην Γωνιά των Γεύσεων στη Παλαιοχώρα, όπως και κάθε βράδυ εκεί, πες το τέλειο φαγητό, πες τα καλαμπούρια και η χαρούμενη διάθεση από όσους δούλευαν εκεί, πες οι κερασμένες ρακές και τα λουκούμια κάθε βράδυ. Μάλλον ο συνδυασμός όλων, όπως και να χει αφήσαμε και εμείς εκεί στο τοίχο γραμμένα τα ονόματα μας, δίπλα σε όλους αυτούς τους ταξιδιώτες που εκτίμησαν όπως και μείς την ζεστή αυτή γωνίτσα, μέσα στην τόσο δα λιγάκι τουριστική Παλαιοχώρα. Τόσο δα λιγάκι όμως, για να μην ξεχνιόμαστε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που λάτρεψαν το Νησί αυτό. Και αφού λοιπόν τρώμε το βραδινό μας, μετά στο Λυρί της Πάπιας, που πέρα από κρεπερί για πρωινάρες και πρωινές κερασμένες ρακές, το βράδυ η φάση γίνεται αλλιώς. Τζαζ μουσικές από ντιτζέι, και ρακί και πάλι ρακί.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι ζήσαμε το nightlife σε μαγαζιά.( τα μοχιτάκια δεν μετράνε, ήταν για ένα βράδυ μόνο) Πιο πολύ μάλλον, αραγματική ρετσίνα- κόλα στο κάμπινγκ είτε στα τραπεζάκια μπροστά είτε στο εστιατόριο χαλαρά με τον κο Μανώλη να μας μεταφέρει σε άλλες εποχές και διαστάσεις τότε που ο Ντέμης Ρούσσος και ο Keith Richards ήταν θαμώνες τους κάμπινγκ, τότε που οι χίπηδες πέρναγαν από εκεί για Μάταλα, τότε που η καλύτερη αλητεία της Ευρώπης άραζε εκεί στον ίδιο χώρο που βρισκόμασταν και εμείς. Με ιστορίες βγαλμένες από μια εποχή , που δυστυχώς δεν θα ξαναέρθει, με γεγονότα επί χίπικη περίοδο που άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους , πώς αυτός ο χώρος να μην σου προσφέρει την spiritual ηρεμία που αποζητά κάθε ταξιδιώτης και όχι τουρίστας; Καφέ και γιαούρτι με μέλι και φρούτα το πρωί, μαθήματα Hatha yoga αν θέλεις, και βράδυ χαλαρά με τσιγάρο, αλκοόλ και καλή διάθεση.
Δυστυχώς όμως, ήρθε και η ώρα για να φύγουμε απένταροι, αλλά τουλάχιστον λίγο μαυρισμένοι! Με βαριά καρδιά έπρεπε να αφήσουμε την ανεμελιά και την τσιγγάνικη ψυχή μας και να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα της Αθήνας. Και εκεί κάπου πάνω στο πλοίο, αφήνοντας την Κρήτη εξουθενωμένοι μα συνάμα ερωτευμένοι με ένα τόπο που μας αγκάλιασε και μας έκανε παιδιά του, μας άφηνε και ο Τσιγγάνος της καρδιάς μας, για τόπους αέρινους, παίρνοντας μαζί του ένα κομμάτι της ψυχής μας και αφήνοντας το να ταξιδεύει αέναα πάνω από τα μέρη αυτά, που ζήσαμε μια βδομάδα ξεγνοιασιάς . Και ενώ επιστρέφεις και σε απορροφάει η ζούγκλα της κανονικότητας και της πραγματικότητας, τρελαίνεσαι. Και τρελαίνεσαι και άλλο, γιατί είσαι μακριά από εκείνο το παράδεισο, που άραζες κάτω από τα αστέρια αναλογίζοντας πως γίνεται το μέρος αυτό να είναι τόσο παρθένο και οι άνθρωποι του περήφανοι σαν θεριά ανήμερα, που δεν μπορείς να τους κλείσεις πουθενά. Ούτε σε κρίσεις ούτε σε μνημόνια. Εκεί είναι Κρήτη και δεν σκαμπάζουν από αυτά. Θα τα καταφέρουν για άλλη για μια ακόμη χρονιά; Μάλλον ναι, γιατί όπως λέει και ο κος Μανώλης : “ ένα δεν κατέουν: Σε τούτο εδώ τον τόπο το θεριό δεν θεριεύει”.
Γυαλισκάρι: Μια μικρή και πανέμορφη παραλία, μόνο λίγα χιλιόμετρα μακριά απο το κάμπινγκ Παλαιοχώρα. Για αυτούς που δεν θέλουν να φάνε το μισό τους ταξίδι στο αυτοκίνητο.
Ποιός είπε ότι μόνο σκηνές κατασκηνώνουν στη Σούγια;
Προσοχή στους κέδρους. Είναι κοντοί και ύπουλοι. Περά απο την καρδιά σας θα χαραχτούν και στο κεφάλι σας.
Σε περίπτωση που χρησιμοποιείτε GPS και δείτε κίνηση σε κάποιον δρόμο στη νότια Κρήτη, να ξέρετε ότι δεν εννοεί πολλά αυτοκίνητα αλλά πολλές κατσίκες.
Σούγια: Για καφέ (και όχι μόνο) με θέα τη θάλασσα
Ελεύθεροι καμπίστες στη Σούγια
Τελευταία μέρα πάνω στο δέντρο σκέφτομαι αν όντως πρέπει να φύγω από το κάμπινγκ ή να δώσω τα κλειδιά του αυτοκινήτου σε κάποιον άλλον και να μείνω εδώ για πάντα.
Σούζα το άλογο, σούζα.
