Καούρ εκάνατε τη Αγιελίδη!
Γρούσα νάμου είνι τα Ελληνικά, για αυτό σε αυτή τη γλώσσα θα σας τα πω και όχι στα Τσακώνικα που δεν πρόλαβα να τα μάθω από τις πολλές επιγραφές που βρήκαμε μέσα κι έξω από τη Αγιελίδη.
Για τα αερόστατα της Ανάστασης είχα ακούσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά για τα νεράτζια του επιτάφιου πρόσφατα το ‘μαθά και αυτό γιατί το έθιμο είναι καινούριο. Η ιδέα ξεκίνησε από την Αγγελική Χιώτη, που κάθε χρόνο τη μεγάλη Παρασκευή έφτιαχνε φαναράκια από νεράτζια και στόλιζε την περιοχή γύρω από την ιστορική εκκλησία της Αγ. Κυριακής. Την ιδέα υιοθέτησε ο Εμπορικός Σύλλογος Λεωνιδίου και έτσι ο στολισμός επεκτάθηκε σε όλες τις διαδρομές των επιταφίων της πόλης μέχρι το σημείο συνάντησης στο κέντρο του Λεωνιδίου. Από πέρυσι μάλιστα προχώρησαν ακόμα πιο πέρα και έφτιαξαν φαναράκια, μικρογραφίες των αερόστατων που τοποθετήθηκαν όπου ήταν δυνατόν σαν φανάρια στους περισσότερους δρόμους της πόλης και που άναψαν το βράδυ του μεγάλου Σαββάτου. Πρόκειται για μερικές χιλιάδες νεράτζια-καντήλια και μερικές εκατοντάδες φαναράκια-αερόστατα, δουλειά που κάνουν τα διάφορα μέλη των συλλόγων και των λεσχών του Λεωνιδίου. Ιδέες υπέροχες που δείχνουν πόσο καλό μπορούν να κάνει σε μια κοινότητα ο εθελοντισμός.
Το έθιμο για τα αερόστατα που καθιερώθηκε από τις αρχές του αιώνα (του περασμένου, μην ξεχνιόμαστε) οφείλεται στους ναυτικούς που ίσως να το έφεραν από την Άπω Ανατολή. Όλα αυτά όμως, είναι για να τραβήξουν τον κόσμο αλλά για να τον κρατήσεις και να τον κάνεις να ξανάρθει χρειάζονται κι άλλα. Και το Αγιελιδη τα είχε όλα. Καθαριότητα, ασβεστωμένα και φρεσκοβαμένα κτήρια, φιλοξενεία, τάξη και ότι μπορεί να επιθυμήσει κάποιος μέσα στις γιορτές. Όλα αυτά ερχόντουσαν για να αναδείξουν την φυσική του ομορφιά και την αρχιτεκτονική του. Χτισμένο κάτω από ένα πανύψηλο βράχο που ήταν φυσικό φόντο για ένα υπέροχο σκηνικό.
Ένα από τα μεγαλύτερα αερόστατα,πηγαίνει γιά τη μητρόπολη.
Ο χώρος που στήθηκαν τα πολλά αυτοκινούμενα που βρέθηκαν εκεί ήταν ιδανικός διότι όντας λίγα μέτρα από το κέντρο της πόλης και την αγορά μας έδινε μια καταπληκτική θέα σε ένα υπέροχο φυσικό τοπίο. Όλοι γίνανε μια παρέα γνωστοί και άγνωστοι, μικροί και μεγάλοι. Άλλοι έμεναν μόνιμα στο Λεωνίδιο και το πρωί πηγαίνανε με τα μηχανάκια τους για μπάνιο στις κοντινές παραλίες Πλάκα και Πουλήθρα ενώ άλλοι προτίμησαν την παραλία και ερχόντουσαν το σούρουπο επάνω για τον επιτάφιο και την ανάσταση.
Η πόλη είναι φιλόξενη για τα αυτοκινούμενα και τα τροχόσπιτα όχι μόνο από τις δημοτικές αρχές αλλά και από τους ίδιους τους κατοίκους που αφού μας συνέστησαν που να σταθούμε, δεν έπαυαν να μας ρωτάν αν χρειαζόμασταν κάτι. Κυρίως μας διέθεσαν τις βρύσες τους με το νερό και ακόμα κι όταν ο διαθέσιμος χώρος γέμισε δεν δίστασαν να μας προτείνουν να στρατοπεδεύσουμε μπροστά στις αυλές τους κι ας τους κλείναμε τη θέα. Μας κακοφάνηκε, δεν ήμασταν συνηθισμένοι σε τέτοια καλή διάθεση και φιλοξενία. Να ΄ναι καλά και εμείς να μην ξεχνάμε ότι ίσως σε αυτήν την καλή τους διάθεση οφείλεται και η ομορφιά της πόλης τους.
Το internet είναι γεμάτο πληροφορίες για το Πάσχα στο Λεωνίδιο και για αυτό δεν θα επεκταθούμε περισσότερο σε λεπτομέρειες γύρω από τα ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία της περιοχής αλλά θα αφήσουμε τις φωτογραφίες να περιγράψουν αυτό που ζήσαμε. Οι δυό μέρες που μείναμε μας φάνηκαν πολύ λίγες, και στεναχωρηθήκαμε που το Σάββατο, μετά την Ανάσταση και τη μαγειρίτσα κατά τις 2.30 φύγαμε όπως είχαμε προγραμματίσει για να πάμε να πιάσουμε θέση στην πλατεία Άρεως στην Τρίπολη όπου θα γινόταν η άλλη μεγάλη Αρκαδική γιορτή του Πάσχα.
Λυπηθήκαμε που θα χάναμε τη συνέχεια της γιορτής γιατί ο δήμαρχος πέρα από τα αρνιά που προσφέρει στον κήπο του δημαρχείου οργανώνει και γιορτή για το απόγευμα της αγάπης όπου ψέλνεται το Ευαγγέλιο και στα Τσακώνικα. Στη συνέχεια ξεκινάει το γλέντι (που δεν είχε φυσικά σταματήσει) αρχίζοντας με τον παραδοσιακό Τσακώνικο χορό και σηκώνονται πάλι ακόμα πιο μεγάλα αερόστατα. Έπρεπε όμως να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα που ήθελε να μαζέψουμε υλικό και από την Τρίπολη.
Πάσχα στην Τρίπολη
Με σχεδόν μηδενική κίνηση στο γεμάτο, με στροφές, δρόμο από Λεωνίδιο για Άστρος και από κει για Τεγέα. Ογδονταεφτά χιλιόμετρα που με το ατροφικό κάμπερ μας, χρειάστηκαν δύο γεμάτες ώρες. Φτάσαμε στην πλατεία την ώρα που οι φωτιές είχαν κατακάτσει και ένας φορτωτής του δήμου γέμιζε το κουβά με θράκα και τον άδειαζε στις μεγάλες ψησταριές που είχαν στηθεί περιμετρικά της πλατείας.
Πέσαμε για ύπνο στις 5 η ώρα δίπλα στην πλατεία αφού οι δημοτικοί υπάλληλοι που ξενυχτούσαν, προετoιμάζοντας τη γιορτή μας διαβεβαίωσαν ότι πριν τις 11 δεν θα ερχόταν κόσμος μια και την προηγούμενη είχαν ξενυχτήσει. Πράγματι η πλατεία άρχιζε να γεμίζει κατά τις 12 αν και φέτος ο κόσμος έμοιαζε λιγότερος από τις άλλες χρονιές. Ίσως να μην ήταν, αλλά ο καυτός ήλιος έσπρωχνε τον κόσμο, αφού έπαιρνε το φαΐ και το ποτό, να μετακινηθεί σε πιο σκιερά σημεία όπως τα δέντρα του διπλανού άλσους.
Μουσική, χoρός από τους συλλόγους με παραδοσιακές στολές, πασχαλινά κουλουράκια, κόκκινα αυγά, αρνί στη σούβλα και στο τέλος λουκουμάδες είναι η προσφορά του δήμου όχι μόνο στους κατοίκους αλλά σε όλους τους φιλοξενούμενους που έρχονται για το ωραίο έθιμο. Ευχάριστή νότα η φιλοξενεία στους οικονομικούς μετανάστες όλων των χρωμάτων, φυλλών και θρησκειών που έρχονται να γιορτάσουν μαζί με τους ντόπιους και μοιάζουν καλοδεχούμενοι. Ειδικά κάποιοι που φορούν τις τοπικές ενδυμασίες τους (βάζουν τα καλά τους) και έρχονται να φωτογραφηθούν ή να τραβήξουν βίντεο.
Ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία είναι ότι πέρα από τα 150 αρνιά που έβαλε ο δήμος και τα οποία προσφέρθηκαν στους καλεσμένους υπάρχουν και τα αρνιά των συλλόγων όπου όποιος θέλει από τους κατοίκους, μέλος των συλλόγων φέρνει το αρνί του και του το ψήνουν στις ψησταριές του δήμου και κατόπιν το παίρνει σπίτι του να το ξεκοκκαλίσει.Τα ξεχώριζες από τα “κοινόχρηστα” γιατί ενώ τα τελευταία είχαν μπεί στη φωτιά από τις 7 η ώρα και στις 12 άρχιζαν να βγαίνουν τα πρώτα, αυτά μπήκαν αργότερα στη φωτιά με σκοπό να βγούν κατά τις 4 με 5 το απόγευμα. Λογικό μας ακούγεται για δύο λόγους. Όχι μόνο είχαν ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ αλλά θα συνέχιζαν μετά σπίτι τους μέχρι αργά τη νύχτα αφού το μεσσημέρι θα γιόρταζαν με τους άλλους στην πλατεία.
Ψήθηκε και πάει σπίτι
Σίγουρα, από τις δύο γιορτές το Λεωνίδιο ήταν αυτό που έμεινε στην καρδιά μας και δεν θα θέλαμε με τίποτα να χάσουμε και το κυριακάτικο πανηγύρι μια άλλη χρόνιά. Αν και είναι νωρίς να το πούμε από τώρα, κάπου μέσα μας ξέρουμε ότι του χρόνου πάλι εκεί θα ήμαστε για περισσότερες μέρες και για πιο ολοκληρωμένες φωτογραφίες μια και φέτος προτιμήσαμε να φωτογραφίσουμε τα αερόστατα από τον καταυλισμό μας μια και μας προσέφερε μια πανοραμική θέα όλων των εκκλησίων. Δυστυχώς αυτή μας η επιλογή που δεν μπορούσε να είναι διαφορετική δες μας επέτρεψε να έχουμε κοντινά πλάνα από το σημείο ανύψωσης των αεροστάτων που ήτανε οι χώροι μπροστά τις εκκλησίες και κυρίως μπροστά στη Μητρόπολη, ούτε η δυνατότητα να φωτογραφηθούν και με φυσικό φως όπως αυτά που σηκώνονται το απόγευμα της Κυριακής. Κι αν νομίζετε ότι το Λεωνίδιο είναι μόνο για τα βράδια του Επιτάφιου και της Ανάστασης και το γλέντι της Κυριακής τότε θα έχετε χάσει μια υπέροχη βόλτα στα πεντακάθαρα και φρεσκοβαμένα σοκάκια του, στα υπέροχα πέτρινα αρχοντικά και τους πύργους του, και γιατί όχι ένα “αραλίκι” κάτω από τα δέντρα σε μια από τις πλατείες του.
 Με μεγάλη μας χαρά, συναντήσαμε μια παροικία από ελληνικά camper στο Λεωνίδιο. Άλλοι ερχόντουσαν για πρώτη τους φορά, άλλοι ήταν παλιοί γνώριμοι. Ο χώρος φιλόξενος, και πολλoί “taxidiarides” ανάμεσα στους άλλους. Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε πολλά πράγματα με μερικούς νέους φίλους και θα θέλαμε να είχαμε περισσότερο χρόνο να αφιερώσουμε στις παρέες.
|
