Οροπέδιο του Λασιθίου- Η απαγοήτευση
Πρίν 38 χρόνια βρέθηκα στην Κρήτη, στα πλαίσια της πρώτης φωτογραφικής μου δουλειάς στην Ελλάδα. Έπρεπε να φωτογραφίσω τα αξιοθέατα του νησιού για έναν ταξιδιωτικό οδήγο. Ο πρώτος προορισμός ήταν το οροπέδιο του Λασιθίου με τους ανεμόμυλους και το “Δικταίον Άντρον”. Τότε ήταν μια σπηλιά, χωρίς καμιά σήμανση που με δυσκολία βρήκα καθοδηγούμενος από τους ντόπιους. Τώρα ο χώρος έχει περιφραχτεί, γίναν υποδομές,φωτίστηκε και μουλάρια και γαιδούρια σε ανεβάζουν έναντι αμοιβής. Από κει έχεις μια πανοραμική όψη, όλου το οροπεδίου. Τους μύλους όμως στα χωράφια τους βρίσκεις σαν παλιοσίδερα. Ενώ δεν λείπουν, από καμια από τις άφθονες ταβέρνες της περιοχής, στην πιο κακόγουστη εκδοχή τους. Από γραφικότητα το μόνο που θα βρείτε είναι το Κιτς.
Αυτό που άξιζε απ’ όλο το ταξίδι ήταν η διαδρομή μέχρι το οροπέδιο από τη δυτική του πλευρά και η έξοδος από αυτό μέσα από τα υπέροχα χωριά που συναντάς φεύγοντας από την ανατολική του πλευρά.
Είμαστε πάνω από την Άνω Κεράμε θέα στα βόρεια προς τον κόλπο των Μαλίων.Στο βάθος φαίνεται η ταχνητη λίμνη που σε λίγο θα γεμίσει νερά και θα καλύψει την περιοχή απο Σφενδύλι μέχρι Αβδού.
Σφενδύλι Τα εγκαταλαλειμένα σπίτια
Κρασί
Το οροπέδιο του Λασιθίου.
Από εδώ αρχίζει η ανάβαση γιά το Δικταίον Άνδρον
Η ανατολικλη έξοδος του οροπεδίου.Στο βάθος ο κόλπος Μιραμπέλου
ΚΙΤΣ
Δεν υπήρχε ταβέρνα που να μην είχε τουλάχιστον ένα μύλο.Ψεύτικο φυσικά.
Κάποιες είχαν καί πολλά άλλα.
