Μαρόκο Δ μέρος (τελευταίο)
Djemaa El-Fna. Απόγευμα από το μπαλκόνι του καφενείου.
ΜΑΡΑΚΕΣ
Το Μαρακές ήταν πάντα ο πιο δημοφιλής προορισμός του Μαρόκο, ίσως λόγω της περίφημης πλατείας Djemaa El-Fna. Σ’αυτή την πλατεία κάθε απόγευμα στήνεται ένα σκηνικό βγαλμένο από παραμύθι. Ταχυδακτυλουργοί, γητευτές φιδιών, ακροβάτες, παραμυθάδες, παλαιστές και ότι μπορεί να βάλει ο νους σας. Παιχνίδια, διασκέδαση, φτηνή φιλοσοφία και το όπως πάντα απαραίτητο φαγητό. Στις ταράτσες των γύρω κτιρίων έχουν στηθεί καφενέδες για τους προνομιούχους προσφέρωντας μια πανοραμική θέα της πλατείας και των τεκτενόμενων της. Η πραγματική ζωή όμως είναι κάτω, δίπλα στους γυρολόγους, και τα μπουλούκια. Αναρωτιέμαι τι τραγούδι θα έγραφε ο Σαββόπουλος άν βρισκόταν εδώ μέσα. Αυτή και μόνο η εμπειρία αξίζει την επίσκεψη στο Μαρακές.
Βέβαια, η γοητεία του δεν είναι μόνο η πλατεία αλλά πλείστα όσα αξιοθέατα. Χρειάζονται πάρα πολλές μέρες για να τα γυρίσει κανείς και μόνο το πρωί γιατί το απόγευμα δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη γοητεία της πλατείας. Μόλις πέφτει ο ήλιος και δροσίζει η πλατεία ζωντανεύει μέχρι αργά το βράδυ.
Φύγαμε από την (Κ)Ουαρσαζάτ πρωί, πρωί μέσα σε έναν καύσωνα ξέρωντας ότι πρέπει να διασχίσουμε τον Άτλαντα για να βρεθούμε από την άλλη μεριά του βουνού στην πεδιάδα που βρίσκονται οι αυτοκρατορικές πόλεις του Μαρόκο. Ντυμένοι για καύσωνα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το χιονόνερο που συναντήσαμε στα ψηλά σημεία του μυθικού βουνού που ο Ηρακλής πήγε να συναντήσει τον ομώνυμο ήρωα για να του φέρει τα μήλα των εσπερίδων. Κατεβαίνοντας το βουνό ξανά βρεθήκαμε στον καύσωνα και φτάσαμε στη γεμάτη φοίνικες όαση που σήμερα είναι μια ολόκληρη πόλη. Κατασκήνωση στο κάμπινγκ έξω από τα τείχη της πόλης και το βραδάκι βόλτα στην πασίγνωστη πλατεία.
Τα πρωινά ξεναγήσεις σε υπέροχα παλάτια, τζαμιά μα πάνω απ΄ όλα στο Σουκ όπου χανόμασταν πότε με τη μηχανή, πότε με τα πόδια στο λαβύρινθο από τα σοκάκια του με την πολύχρωμη εξωτική πραμάτεια. Μα πάνω απ΄ όλα μια απαραίτητη βόλτα από το περίφημο ξενοδοχείο La Mamounia που μας είχε μείνει από την ταινία του Χίτσκοκ “Ο άνθρωπος μου γνώριζε πολλά”. Μια πραγματική βουτιά στο παρελθόν.
Τζέμα ελ Φνά (η συνέλευση των γυρολόγων).Όλο το Μαρόκο σε μια πλατεία.
Το σούκ.
Το θρυλικό La Mamounia
Η Κουτούμπια.Το μεγαλύτερο τζαμί του Μαρακές,εργο του 1120 μ.χ.Υψος του Μιναρέ 69 μ
Αραβουργήματα
Μείναμε τέσσερις μέρες στο Μαρακές και ετοιμαστήκαμε για αυτό που θα ήταν το σκληρότερο κομμάτι του ταξιδιού. Τη διαδρομή Μαρακές-Φες που έπρεπε να βγεί μέσα σε μια μέρα. 600km κάμπου με τρομερή ζέστη και με δυσκολία στην προμήθεια πόσιμου νερού μια και σε όποιο καφενέ και αν σταματάγαμε μας λέγανε ότι τους είχε τελειώσει. Αφού πέρναμε λοιπόν αναψυκτικά, που δεν σε ξεδιψάνε και τα πληρώναμε τότε ότου θαύματος ανακάλυπταν ότι είχε έρθει το φορτηγό και τους είχε φέρει νερό. Το κακό είναι ότι με το φορτίο που είχαμε στη μοτοσυκλέτα δεν ήταν εύκολο να πάρουμε παραπάνω από δυο μπουκάλια νερό και, το οποίο με τη ζέστη που επικρατούσε, έκανε μόνο για να φτιάξεις τσάι. Εμείς έπρεπε να βρίσκουμε δροσερό νερό τουλάχιστον κάθε 100 km και έπρεπε πάντα να αντιμετωπίζουμε αυτό το παράλογο παζάρι. Η ειρωνία ήταν ότι όλο αυτό το ταξίδι γινόταν σε έναν δρόμο όπου δίπλα του έτρεχε ένα αρδευτικό κανάλι γεμάτο νερό στο οποίο οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα και τα πιτσιρίκια έριχναν βουτιές κι εμείς δίπλα του να αφυδατωνόμαστε.
Είχε σκοτεινιάσει όταν περάσαμε από το Ιφράνε, ένα θέρετρο χειμερινό γεμάτο σαλέ σαν να είμαστε στην Ελβετία. Στην Φες φτάσαμε προχωρημένη νύχτα και από την εξάντληση θέλαμε να πάμε σε ξενοδοχείο. Είχαμε όμως να αντιμετωπίσουμε μια στρατιά mobylette (γαλλικά μηχανάκια) που μας περικύκλωσε και ήθελαν σόνι και καλά να μας πάνε σε ξενοδοχείο για να πάρουν την προμήθεια τους. Χρειάστηκε να γκαζώσουμε σε έναν ανοιχτό δρόμο που βρήκαμε για να τους ξεφύγουμε και αναγκαστικά καταλήξαμε στο κάμπινγκ. Ευτυχώς διότι εδώ κάναμε μια γνωριμία με ένα ταξιδιωτικό γραφείο που στάθηκε σημαντικό για τα επόμενα μας χρόνια. Την Encounter Overland που τον επόμενο χρόνο πήγαμε μαζί τους στην Ινδία. Για αυτό το ταξίδι θα μιλήσουμε στην επόμενη περιγραφή μας.
ΦΕΣ
Φες
Κατασκευή πολυτελούς ξενοδοχείου.Δεν υπάρχει ούτε καν αναβατόριο.Ανεβάζουν το μπετό από το ένα ξύλινο επίπεδο στο άλλο με φτυάρια !!
Πηγαίνουν τα προικιά της νύφης.
Πήγαμε λοιπόν στο τοπικό γραφείο τουρισμού και ζητήσαμε έναν επίσημο ξεναγό για μισής μέρας περιήγησης στην πόλη και για συγκεκριμένα σημεία που θέλαμε να επισκεφτούμε. Συμφωνήσαμε την επίσημη τιμή (10 dirham) και ξεκινήσαμε. Τώρα πια κανείς δεν τολμούσε να μας ενοχλήσει, παρά μόνο… ο επίσημος ξεναγός μας, που άρχισε το γνωστό παραμύθι που ξέραμε από τον Αστερίξ στου Ολυμπιακούς αγώνες. Τον θυμάστε τον ξεναγό εκεί; Στην Αθήνα του Περικλή που τους πήγαινε από τα εργαστήρια του μπατζανάκη του, του κουμπάρου του για να ψωνίσουν; Το ίδιο και ο δικός μας. Αυτά που εμείς τους κάναμε 2300 χρόνια πριν. Αφού πείστηκε ότι με την μοτοσυκλέτα που ήμασταν δεν ήταν δυνατόν να πάρουμε μαζί μας χαλιά και άλλα ογκώδη αντικείμενα και κατάλαβε ότι δεν πρόκειται να πάρει προμήθεια θυμήθηκε ότι είχε ένα σημαντικό ραντεβού και έπρεπε να μας αφήσει. Έτσι βρήκε έναν άλλο ξεναγό και μας φόρτωσε. Ξανά η ίδια ιστορία και όταν κι αυτός κατάλαβε ότι ο προηγούμενος δεν του έκανα χάρη, θυμήθηκε και αυτός ένα ραντεβού που είχε ξεχάσει, βρήκε ένα παιδί που δεν μιλούσε καμιά ξένη γλώσσα πέρα απο τα Μαροκινά, του είπε που έπρεπε να μας πάει και επιτέλους έγινε αυτό που ονειρευόμασταν. Ξεναγηθήκαμε στο ωραιότερο Σουκ που έχουμε ποτέ βρεθεί με έναν, που η παρουσιά του και μόνο, μας άνοιγε δρόμο και δεν άφηνε κανέναν να μας ενοχλήσει.
Μεντρεσές ( Ιεροδιδασκαλείο )
Τυπικό εστιατόριο πολυτελείας
Θυμάται κανένας το πρώτο τεύχος του Αστερίξ “Ο Μάγος”; Τη σκηνή που περιγράφει κάποιος ως τη χειρότερη μπόχα που έχει μυρίσει ποτέ και ο ξένος τον ρωτάει αν έμενε δίπλα σε βυρσοδεψείο; Ε λοιπόν τη μυρίσαμε κι εμείς. Ευτυχώς ο ξεναγός μας, δεν μας προμήθευσε με βασιλικό όπως κάνανε τα οργανωμένα γκρουπ ,που τον κρατούσανε μόνιμα μπροστά τη μύτη τους, και έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πόσο δίκιο είχε ο “Μάγος”.
Στη βρύση για νερό.
Ο τελικός ξεναγός μας είναι ο νεαρός με το πράσινο αθλητικό φαννελάκι,μπροστα από την Ντίνα.
Ρυάκι,υπόνομος;Δεν καταλάβαμε.Στο κέντρο του σουκ
Μαγαζί πού πουλούσε “ξόρκια”
Το σούκ
Άξιζε όλα του τα λεφτά ο δάσκαλος. Όταν φύγαμε συνέχισε το μάθημα μουσικής που έκανε στα παιδιά ενώ παράλληλα τους είχε διδάξει πως να βγάζουν τον επιούσιο από τους τουρίστες. Αυτό που λέμε, δυο σε ένα δηλαδή.
Φούρνος στο σούκ
Στην Φες, πήραμε μια σημαντική απόφαση που αποδείχτηκε ιδανική και θα έπρεπε να την είχαμε κάνει από την αρχή του ταξιδιού και όχι τώρα στο τέλος. Η μανιώδης επιμονή των Μαροκινών να μας συνοδεύουν σε κάθε μας εξόρμηση, η άκρως ενοχλητική και καταδιωκτική επιθυμία τους να μας κάνουν τον ξεναγό μας έκανε να αποφασίσουμε να παραδοθούμε επιτέλους, στις απαιτήσεις τους.Μόνο που θα το κάναμε με τους δικούς μας όρους.
Έτσι μπορέσαμε να κάνουμε τις καλύτερες φωτογραφίες μας. Μόνη εξαίρεση ένας σεβάσμιος γέροντας, δάσκαλος σε ένα μικροσκοπικό σχολείο που αφού δέχτηκε να βγάλουμε δυο φωτογραφίες μας κλείδωσε μέσα και δεν μας άφηνε να φύγουμε αν δεν του πληρώναμε το ψηλότερο αντίτιμο που έχουμε πληρώσει για φωτογραφία. Μετά από παζάρι συμβιβάστηκε με 2 dirham και μας ξεκλείδωσε. Η οργή μας ήταν αδικαιολόγητη, γιατί μας έδωσε θέμα για τόση συζήτηση ακόμα και μετά από τόσα χρόνια που έχουν περάσει. Καταλάβαμε την έννοια μιας ιστορίας ζεν που ένας δάσκαλος μας είχε πει πριν από λίγο καιρό. Για να γνωρίσουμε το Μαρόκο έπρεπε να παραδοθούμε. Όσο αντιστεκόμαστε γεμίζαμε οργή. Κάναμε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι και αρνιόμασταν εμπειρίες μόνο και μόνο για να μην την πάθουμε κι εμείς όπως τα “Αμερικανάκια” τη δεκατιά του ’60 και ’70 στην πατρίδα μας. Αυτό ήταν το πραγματικό Μαρόκο και αυτό έπρεπε να γνωρίσουμε. Σε όλα τα επόμενα ταξίδια μας έγινε κανόνας το να μαθαίνουμε όσο το δυνατόν λιγότερα για τα μέρη που επρόκειτο να επισκεφτούμε. Ό,τι ήταν να μάθουμε θα το μαθαίναμε επιτόπου και με βάση τη δική μας λογική και νοοτροπία και όχι αυτών που είχαν γράψει τους οδηγούς. Έστω και τελευταίες μέρες καταφέραμε να γνωρίσουμε το πραγματικό Μαρόκο. Από συζητήσεις νιώθω ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά.
Εμείς Οι Ολλανδοί Η Encounter Overland
Μεσημεριανη σιέστα στην σκηνούλα μας και δίπλα μας φτάνει ένα Land Rover 10θέσιο και ξεκινάνε και στήνουν σκηνές. Κατάλαβα ότι ήταν οργανωμένη εκδρομή και μου το επιβεβαίωσε η οδηγός που ήταν ελληνίδα και δούλευε για ένα τουριστικό γραφείο της Ολανδίας. Μέχρι να τελειώσουν να και ένα στρατιωτικό BedFord εγγλέζικο με 22 άτομα που είχαν ξεκινήσει πριν 15 μέρες από το Λονδίνο και θα τερμάτιζαν Χριστούγεννα στο Κεηπταουν της νότιας Αφρικής. Τέσσερις μήνες ταξίδι σε ελεύθερο και οργανωμένο κάμπινγκ. Έναν χρόνο μέτα θα ταξιδεύαμε μαζί της στην Ινδία και το Νεπάλ.
ΜΕΚΝΕΣ
Δυο μέρες μείναμε στη Φές και έμενε το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού που θα γινόταν σε μια μέρα. Αναχώρηση πρωί, πρωί με στάση στην τρίτη αυτοκρατορική πόλη την Μεκνές, σύντομη βόλτα στο ιστορικό κέντρο και συνέχεια για Ταγγέρη μέσω της παραλιακής από Ραμπάτ.
ΤΑΓΓΕΡΗ
Στην Ταγγέρη, ξανά στο γνωστό μας κάμπινγκ, βρήκαμε καινούριες παρέες από ιταλούς μοτοσυκλετιστές και μείναμε άλλες δυο μέρες, μέχρι να οργανώσουμε το ταξίδι επιστροφής. Δεν θέλαμε να ξανά περάσουμε το πολύ δύσκολο κομμάτι της Ισπανίας και προτιμήσαμε πλοίο, που θα μας πήγαινε στην Σετ, στα νοτιοανατολικά πάραλια της Γαλλίας. Μετά από δυο μέρες ταξίδι, ξεμπαρκάραμε και αφού όλοι οι μοτοσυκλετιστές τύχαμε εξονυχιστικής έρευνας με ξεμοντάρισμα της μοτοσυκλέτας από τους Γάλλους τελωνιακούς, ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας που ήταν η Τζένοβα. Εκεί στο σπίτι του φίλου μου και πρωήν συγκάτοικου μου Ιταλού τέλειωσε,άδοξα, το ταξίδι μας μια και με περίμενε η είδηση ότι το προηγούμενο βράδυ είχε πεθάνει ο πατέρας μου. Αφησαμε τη μοτοσυκλέτα στο σπίτι του και γυρίσαμε Αθήνα με το αεροπλάνο.
