Μαρόκο Δ μέρος (τελευταίο)
ΜΑΡΑΚΕΣ
Το Μαρακές ήταν πάντα ο πιο δημοφιλής προορισμός του Μαρόκο, ίσως λόγω της περίφημης πλατείας Djemaa El-Fna. Σ’αυτή την πλατεία κάθε απόγευμα στήνεται ένα σκηνικό βγαλμένο από παραμύθι. Ταχυδακτυλουργοί, γητευτές φιδιών, ακροβάτες, παραμυθάδες, παλαιστές και ότι μπορεί να βάλει ο νους σας. Παιχνίδια, διασκέδαση, φτηνή φιλοσοφία και το όπως πάντα απαραίτητο φαγητό. Στις ταράτσες των γύρω κτιρίων έχουν στηθεί καφενέδες για τους προνομιούχους προσφέρωντας μια πανοραμική θέα της πλατείας και των τεκτενόμενων της. Η πραγματική ζωή όμως είναι κάτω, δίπλα στους γυρολόγους, και τα μπουλούκια. Αναρωτιέμαι τι τραγούδι θα έγραφε ο Σαββόπουλος άν βρισκόταν εδώ μέσα. Αυτή και μόνο η εμπειρία αξίζει την επίσκεψη στο Μαρακές.
Βέβαια, η γοητεία του δεν είναι μόνο η πλατεία αλλά πλείστα όσα αξιοθέατα. Χρειάζονται πάρα πολλές μέρες για να τα γυρίσει κανείς και μόνο το πρωί γιατί το απόγευμα δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη γοητεία της πλατείας. Μόλις πέφτει ο ήλιος και δροσίζει η πλατεία ζωντανεύει μέχρι αργά το βράδυ.
Φύγαμε από την (Κ)Ουαρσαζάτ πρωί, πρωί μέσα σε έναν καύσωνα ξέρωντας ότι πρέπει να διασχίσουμε τον Άτλαντα για να βρεθούμε από την άλλη μεριά του βουνού στην πεδιάδα που βρίσκονται οι αυτοκρατορικές πόλεις του Μαρόκο. Ντυμένοι για καύσωνα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το χιονόνερο που συναντήσαμε στα ψηλά σημεία του μυθικού βουνού που ο Ηρακλής πήγε να συναντήσει τον ομώνυμο ήρωα για να του φέρει τα μήλα των εσπερίδων. Κατεβαίνοντας το βουνό ξανά βρεθήκαμε στον καύσωνα και φτάσαμε στη γεμάτη φοίνικες όαση που σήμερα είναι μια ολόκληρη πόλη. Κατασκήνωση στο κάμπινγκ έξω από τα τείχη της πόλης και το βραδάκι βόλτα στην πασίγνωστη πλατεία.
Τζεμα ελ Φνά.
ΦΕΖ
Είχε σκοτεινιάσει όταν περάσαμε από το Ιφράνε, ένα θέρετρο χειμερινό γεμάτο σαλέ σαν να είμαστε στην Ελβετία.
Στην Φεζ φτάσαμε προχωρημένη νύχτα και από την εξάντληση θέλαμε να πάμε σε ξενοδοχείο. Είχαμε όμως να αντιμετωπίσουμε μια στρατιά mobylette (γαλλικά μηχανάκια) που μας περικύκλωσε και ήθελαν σώνει και καλά να μας πάνε σε ξενοδοχείο για να πάρουν την προμήθεια τους. Χρειάστηκε να γκαζώσουμε σε έναν ανοιχτό δρόμο που βρήκαμε για να τους ξεφύγουμε και αναγκαστικά καταλήξαμε στο κάμπινγκ. Ευτυχώς διότι εδώ κάναμε μια γνωριμία με ένα ταξιδιωτικό γραφείο που στάθηκε σημαντικό για τα επόμενα μας χρόνια. Την Encounter Overland που τον επόμενο χρόνο πήγαμε μαζί τους στην Ινδία. Για αυτό το ταξίδι θα μιλήσουμε στην επόμενη περιγραφή μας.
http://camper-troxospito.gr/india-nepal-with-expedition-truck-1990-wedding-in-india/
Στην Φες, πήραμε μια σημαντική απόφαση που αποδείχτηκε ιδανική και θα έπρεπε να την είχαμε κάνει από την αρχή του ταξιδιού και όχι τώρα στο τέλος. Η μανιώδης επιμονή των Μαροκινών να μας συνοδεύουν σε κάθε μας εξόρμηση, η άκρως ενοχλητική και καταδιωκτική επιθυμία τους να μας κάνουν τον ξεναγό μας έκανε να αποφασίσουμε να παραδοθούμε επιτέλους, στις απαιτήσεις τους.Μόνο που θα το κάναμε με τους δικούς μας όρους.
Πήγαμε λοιπόν στο τοπικό γραφείο τουρισμού και ζητήσαμε έναν επίσημο ξεναγό για μισής μέρας περιήγησης στην πόλη και για συγκεκριμένα σημεία που θέλαμε να επισκεφτούμε. Συμφωνήσαμε την επίσημη τιμή (10 dirham) και ξεκινήσαμε. Τώρα πια κανείς δεν τολμούσε να μας ενοχλήσει, παρά μόνο… ο επίσημος ξεναγός μας, που άρχισε το γνωστό παραμύθι που ξέραμε από τον Αστερίξ στου Ολυμπιακούς αγώνες. Τον θυμάστε τον ξεναγό εκεί; Στην Αθήνα του Περικλή που τους πήγαινε από τα εργαστήρια του μπατζανάκη του, του κουμπάρου του για να ψωνίσουν; Το ίδιο και ο δικός μας. Αυτά που εμείς τους κάναμε 2300 χρόνια πριν. Αφού πείστηκε ότι με την μοτοσυκλέτα που ήμασταν δεν ήταν δυνατόν να πάρουμε μαζί μας χαλιά και άλλα ογκώδη αντικείμενα και κατάλαβε ότι δεν πρόκειται να πάρει προμήθεια θυμήθηκε ότι είχε ένα σημαντικό ραντεβού και έπρεπε να μας αφήσει. Έτσι βρήκε έναν άλλο ξεναγό και μας φόρτωσε. Ξανά η ίδια ιστορία και όταν κι αυτός κατάλαβε ότι ο προηγούμενος δεν του έκανα χάρη, θυμήθηκε και αυτός ένα ραντεβού που είχε ξεχάσει, βρήκε ένα παιδί που δεν μιλούσε καμιά ξένη γλώσσα πέρα απο τα Μαροκινά, του είπε που έπρεπε να μας πάει και επιτέλους έγινε αυτό που ονειρευόμασταν. Ξεναγηθήκαμε στο ωραιότερο Σουκ που έχουμε ποτέ βρεθεί με έναν, που η παρουσιά του και μόνο, μας άνοιγε δρόμο και δεν άφηνε κανέναν να μας ενοχλήσει.
Η μεντίνα του Φεζ ελ Μπαλί είναι η μεγαλύτερη από τις δύο που έχει η Φεζ και εκτιμάται ότι είναι η πιο μεγάλη αστική περιοχή χωρίς αυτοκίνητα σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1981
Τυπικό εστιατόριο πολυτελείας
Μεντρεσές ( Ιεροδιδασκαλείο )
Έτσι μπορέσαμε να κάνουμε τις καλύτερες φωτογραφίες μας. Μόνη εξαίρεση ένας σεβάσμιος γέροντας, δάσκαλος σε ένα μικροσκοπικό σχολείο που αφού δέχτηκε να βγάλουμε δυο φωτογραφίες μας κλείδωσε μέσα και δεν μας άφηνε να φύγουμε αν δεν του πληρώναμε το ψηλότερο αντίτιμο που έχουμε πληρώσει για φωτογραφία. Μετά από παζάρι συμβιβάστηκε με 2 dirham και μας ξεκλείδωσε. Η οργή μας ήταν αδικαιολόγητη, γιατί μας έδωσε θέμα για τόση συζήτηση ακόμα και μετά από τόσα χρόνια που έχουν περάσει. Καταλάβαμε την έννοια μιας ιστορίας ζεν που ένας δάσκαλος μας είχε πει πριν από λίγο καιρό. Για να γνωρίσουμε το Μαρόκο έπρεπε να παραδοθούμε. Όσο αντιστεκόμαστε γεμίζαμε οργή. Κάναμε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι και αρνιόμασταν εμπειρίες μόνο και μόνο για να μην την πάθουμε κι εμείς όπως τα “Αμερικανάκια” τη δεκατιά του ’60 και ’70 στην πατρίδα μας. Αυτό ήταν το πραγματικό Μαρόκο και αυτό έπρεπε να γνωρίσουμε. Σε όλα τα επόμενα ταξίδια μας έγινε κανόνας το να μαθαίνουμε όσο το δυνατόν λιγότερα για τα μέρη που επρόκειτο να επισκεφτούμε. Ό,τι ήταν να μάθουμε θα το μαθαίναμε επιτόπου και με βάση τη δική μας λογική και νοοτροπία και όχι αυτών που είχαν γράψει τους οδηγούς. Έστω και τελευταίες μέρες καταφέραμε να γνωρίσουμε το πραγματικό Μαρόκο. Από συζητήσεις νιώθω ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά.
Πηγαίνουν τα προικιά της νύφης.
ΜΕΚΝΕΣ
Η Πράσινη αυτοκρατορική πόλη
Δυο μέρες μείναμε στη Φέζ και έμενε το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού που θα γινόταν σε μια μέρα. Αναχώρηση πρωί, πρωί με στάση στην τρίτη αυτοκρατορική πόλη την Μεκνές, σύντομη βόλτα στο ιστορικό κέντρο και συνέχεια για Ταγγέρη μέσω της παραλιακής από Ραμπάτ.
ΤΑΓΓΕΡΗ
Στην Ταγγέρη, ξανά στο γνωστό μας κάμπινγκ, βρήκαμε καινούριες παρέες από ιταλούς μοτοσυκλετιστές και μείναμε άλλες δυο μέρες, μέχρι να οργανώσουμε το ταξίδι επιστροφής. Δεν θέλαμε να ξανά περάσουμε το πολύ δύσκολο κομμάτι της Ισπανίας και προτιμήσαμε πλοίο, που θα μας πήγαινε στην Σετ, στα νοτιοανατολικά πάραλια της Γαλλίας. Μετά από δυο μέρες ταξίδι, ξεμπαρκάραμε και αφού όλοι οι μοτοσυκλετιστές τύχαμε εξονυχιστικής έρευνας με ξεμοντάρισμα της μοτοσυκλέτας από τους Γάλλους τελωνιακούς, ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας που ήταν η Τζένοβα. Εκεί στο σπίτι του φίλου μου και πρωήν συγκάτοικου μου Ιταλού τέλειωσε,άδοξα, το ταξίδι μας μια και με περίμενε η είδηση ότι το προηγούμενο βράδυ είχε πεθάνει ο πατέρας μου. Αφησαμε τη μοτοσυκλέτα στο σπίτι του και γυρίσαμε Αθήνα με το αεροπλάνο.
