ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ
ΜΑΡΟΚΟ 1987
A ΜΕΡΟΣ
κείμενο φωτογραφίες:Γιώργος Κούκος
Το ταξίδι στο Μαρόκο δεν ήταν το πρώτο ταξίδι-περιπέτεια. Είχαμε τολμήσει ένα χρόνο πριν και είχαμε πάει με την μηχανή στην Τουρκία και μάλιστα σε μέρη που σπάνια τόλμαγε κάποιος να πάρει απόφαση να επισκεφτεί, μια και τότε δεν υπήρχαν πληροφορίες που σήμερα βρίσκει κανένας στο internet. Όλο το ταξίδι όπως και το προηγούμενο ήταν ένα ταξίδι στο άγνωστο. Πέρα από τις πληροφορίες που είχαμε από τους τουριστικούς οδηγούς η μόνη ζωντανή πληροφορία που είχαμε ήταν από ένα φιλικό ζευγάρι που λίγα χρόνια πριν είχε πάει μια εκδρομούλα στο Μαρόκο όντας φοιτητές τότε στο Παρίσι. Ελάχιστα στοιχεία, ένας τουριστικός οδηγός απο την Ιταλία και δυο χάρτες, ένας του Μαρόκου και ένας της Ισπανίας. Αυτή τη φορά εξοπλιστήκαμε καλύτερα από το ταξίδι της Τουρκίας. Η ουσιαστική διαφορά είναι οτι αγοράστηκαν σκληρές βαλίτσες που έκλειναν αεροστεγώς μια και η πληροφορίες για κλοπές σε Ισπανία και Μαρόκο ήταν πολλές. Καμιά σχέση με το φιλικό περιβάλλον της Τουρκίας που αντί για βαλίτσες πλαϊνές είχαμε προτιμήσει τα σακίδια με μεταλλικό σκελετό ώστε στην πρώτη ζημιά να φορτώναμε τη μηχανή σε ένα κάρο μέχρι το πρώτο λιμάνι και τα σακίδια στην πλάτη. Στο Μαρόκο και στην Ισπανία δεν τολμούσαμε να αφήσουμε τη μηχανή αφύλακτη, όπως στην Τουρκία, πόσο μάλλον τα πράγματα στα σακίδια.
Μια δεύτερη παραλλαγή στον εξοπλισμό ήταν ένα μεταλλικό κουτί κάτω από την πίσω σκάρα στο οποίο είχαμε τα απαραίτητα εργαλεία και ανταλλακτικά που μπορεί να χρειαζόμαστε. Παρ΄όλα αυτά το μόνο που χρειαστήκαμε (βαλβίδα ένδειξης λαδιού) δεν το είχαμε. Είχαμε και λίγο περισσότερο φόβο μέσα μας αλλά ο καθένας μας τον έκρυβε καλά και δεν αφήναμε τον άλλον να το καταλάβει. Ήτανε πολύ πιο δύσκολο ταξίδι με πολύ περισσότερα χιλιόμετρα και σε πολύ πιο αφιλόξενο περιβάλλον από της προηγούμενης χρονιάς. Αυτή τη φορά ξεπερνώντας το άγχος της Τουρκίας και εν όψη της σπουδαιότητας του ταξιδιού πήραμε μερικά φιλμ περισσότερα μαζί μας. Αυτό όμως δεν μας βοήθησε να βγάλουμε καλύτερες φωτογραφίες γιατί οι Μαροκινοί έβλεπαν τον Τουρίστα σαν κατόπουλο για ξεπουπούλιασμα. Κάθε κλίκ που κάναμε πεταγότανε κάποιος και ζήταγε λεφτά, έτσι έπρεπε να καταφύγουμε σε “κλεμμένες” φωτογραφίες ή να τραβάει η Ντίνα από την μηχανή όσο εγώ έτρεχα να ξεφύγω από τα δεκάδες Mobillete που μας πολιορκούσαν μόλις φτάναμε σε μια πόλη για να μας “εξυπηρετήσουν”. Μην περιμένετε λοιπόν όμορφες φωτογραφίες και περιοριστείτε σε κάποιες απλές χαρακτηριστικές
Ξεκινήσαμε μια Τετάρτη 12 Αυγούστου του 1987 για Πάτρα για να επιβιβαστούμε στο Mediteranean Sky (ή Sea, δεν θυμάμαι.) φορτωμένοι με έναν εξοπλισμό κατάλληλο για κάμπιγνκ μια και τα οικονομικά δεν επέτρεπαν διαμονή σε ξενοδοχεία. Το ταξίδι τότε για Ανκόνα κρατούσε 36 ώρες- περισσότερες πληροφορίες για το ταξίδι με αυτό το πλοίο μπορείτε να βρείτε στο άρθρο Διασχίζοντας την Αδριατική. Φυσικά μιλάμε για κατάστρωμα με τις αποσκευές τις μοτοσυκλέτας δίπλα μας αφήνωντας μόνο τη σκηνή στο γκαράζ. Έχωντας ξαναταξιδέψει με αυτό το πλοίο ξέραμε ότι έπρεπε να φτάσουμε νωρίς στην Πάτρα για να πιάσουμε μια καλή θέση απάνεμη στο υπέροχο φιλόξενο ξύλινο κατάστρωμα μπαίνοντας από τους πρώτους. Η διάρκεια του ταξιδιού ήταν πολύ μεγάλη και αυτό ήταν πολύ καλό γιατί μας έδινε την δυνατότητα να ξεκουραστούμε από τις προετοιμασίες τον προηγούμενων ημερών και να αποβάλουμε όλοι τη φόρτιση που είχε συσσωρευτεί.
Πρωί της 14ης Αυγούστου ξεμπαρκάραμε στην Ανκόνα. Πρώτη στάση υπολογίζαμε στην Τζένοβα και συγκεκριμένα στο Πέλιη που έμενε ο φίλος μας ο Άριο. Τα χιλιόμετρα ήταν αρκετά (580 km που είναι πάρα πολύ για συνεχής οδήγηση με μοτοσυκλέτα) και για αυτό κάναμε μια στάση στο San Marino παρ’ όλου που δεν ήταν στην μέση της διαδρομής. Ήταν όμως μεσσημέρι και μας βόλευε να φάμε. Από κει κάναμε μονοκόματη διαδρομή τα υπόλοιπη 400 km μέχρι την Τζένοβα.
Δυστυχώς ο Άριο έλειπε για διακοπές, εμείς δεν είχαμε τηλεφωνήσει αλλά ξέραμε ότι κάτω από το σπίτι του υπήρχε το κάμπιγνκ, έτσι πριν νυκτώσει βρεθήκαμε να στήνουμε την πρώτη μας σκηνή στο όμορφο καταπράσινο κάμπινγκ του Pegli. Πρωί της 15ης Αυγούστου ξεκινήσαμε για να κάνουμε μια διαδρομή που για εμένα ήταν όνειρο από τα φοιτητικά χρόνια. Να διασχίσω την Ιταλίκή Ριβιέρα με μοτοσυκλέτα από τον επαρχιακό δρόμο και όχι από τον αυτοκινητόδρομο. 180km μέχρι τα γαλλικά σύνορα από ένα παραθαλάσιο δρόμο μέσα στον Δεκαπενταύγουστο που με αυτοκίνητο θα ήταν εφιάλτης.
Riviera Ligure
Παίρνετε μια γεύση από τις φωτογραφίες πως είναι η διαδρομή, εύκολη αλλά μαγευτική. Μην περιμένετε όμως παραλίες και λιμανάκια σαν κι αυτά που έχετε γνωρίσει στην Ελλάδα. Όπου υπάρχει ένα μικρό κομμάτι ελεύθερο ανάμεσα σε βράχια και κατασκευές γεμίζει αμέσως από κόσμο που κατεβαίνει από τον βορρά. Μερικές στάσεις για φωτογραφίες και απογευματάκι φτάνουμε στα γαλλικά σύνορα (φωτογραφία κάτω) για έναν καφέ πριν τα περάσουμε.
ΓΑΛΛΙΑ
Η πρώτη γαλλική πόλη είναι η Menton και το κάμπινγκ της (άθλιο όπως φαίνεται και απο την διπλανή φωτογραφία) βρίσκεται μακριά από τη θάλασσα πάνω στα βουνά. Έτσι κι αλλιως για μια νύχτα είναι. Στήνουμε την σκηνή και βγαίνουμε για μια βόλτα μέχρι το κοντινό Monte Carlo. Εκεί δεν τολμάμε να σκεφτούμε για φαγητό και αφού γλυτώσαμε μια κλήση, γιατί σταμάτησα να βγάλω μια φωτογραφία στο καζίνο (αυτή με την Ντίνα) και έβγαλα το κράνος για να φέρω την μηχανή στο μάτι μου.
Menton
Αγριεμένος ο τροχονόμος μου είπε να κάνω πιο άκρη και συμμορφώθηκα. Ολόκληρος καυγάς για να μην μου κόψει κλήση γιατί μετακίνησα δυο μέτρα τη μοτοσυκλέτα, με το κράνος στο χέρι αντι στο κεφάλι και τη φωτογραφική μηχανή στο λαιμό. Γυρίσαμε στην Menton, για φαι. Μόλις βλέπουμε τις τιμές αποφασίζουμε να βολευτούμε με ένα mini σαντουιτς με μια σαρδέλα μέσα. Μας έχει μείνει από τότε σαν την ομελέτα που φάγανε οι φίλοι στο Mont Saint Michel. Ήμαστε όμως, στην Γαλλία και την επομένη θα ξεκινήσουμε για να διασχίσουμε όλη την Γαλλική Ριβιέρα (κυανή ακτή)
Monte Carlo
Το επόμενο πρωινό ξεκινάμε για το κοσμοπολίτικο κομμάτι της εκδρομής μας. Φτάνουμε στις Κάννες και παρκάρουμε στην περίφημη “Κρουαζέτ” που την εποχή εκείνη την ξέραμε από τις φωτογραφίες των γυμνόστηθων μοντέλων του φεστιβάλ των Καννών. Ρωτάμε για μπάνιο στην πλαζ του Carlton και ο υπάλληλος μια ματιά σε εμάς, μια ματιά στην μοτοσυκλέτα, και μας συστήνει να πάμε δίπλα στην κοινοτική πλαζ που είναι δωρεάν.
Φεύγουμε μετά το μπάνιο αφήνοντας την παραλία για να κερδίσουμε χρόνο και χιλιόμετρα, διασχίζουμε το Aix-en-Provence και κάνουμε μια στάση στην πανέμορφη Ρωμαϊκή Arle για να φάμε καμιά κονσέρβα από αυτές που είχαμε μαζί μας στις όχθες του Ροδανού. Συνεχίζουμε και αργά το απόγευμα φτάνουμε στην Sete, δεν βρίσκουμε θέση στο κάμπινγκ και συνεχίζουμε για την διπλανή Agde όπου στο ενδιάμεσο βρίσκουμε ένα χωράφι με μια τουαλέτα που ο ιδιοκτήτης του το έχει μετατρέψει σε πρόχειρο κάμπινγκ. Ό,τι πιο άθλιο αλλά τίποτα δεν μας χαλάει την καλή διάθεση και αφού στήνουμε την σκηνή και αφήνουμε τις αποσκευές, γυρνάμε στην παραλιακή Sete για νυχτερινή ζωή και φαϊ. Βολευόμαστε με δυο σακουλάκια τηγανιτές πατάτες και μουστάρδα, στην όμορφη πλακόστρωτη παραλία, που δεν μοιάζει με τις δικές μας παραλίες. Την ημέρα 16 Αυγούστου και κάναμε 420 km.
Sete
ΙΣΠΑΝΙΑ
Την επομένη μπαίνουμε στην Ισπανία πάντα από τον επαρχιακό δρόμο κάνωντας μια στάση και χαζεύοντας το καθεστώς στην συνοριακή πόλη Le Perthus. Μετά την βόλτα μας συνεχίζουμε για Βαρκελώνη και σταματάμε για διανυκτέρευση σε ένα όμορφο κάμπινγκ στο παραλιακό Mataro 30 km πριν την Βαρκελώνη. Επιτέλους ένα ωραίο μπάνιο και ένα φαϊ όπως έχουμε συνηθίσει.
Την επομένη διασχίζουμε την Βαρκελώνη από την περίφημη Diagonal κάνωντας μια στάση στην υποκατασκευή Sagrada Famiglia οπού η Ντίνα επισκέφτηκε ότι μπορούσε να δει ενώ εγώ απ’έξω φύλαγα τη μηχανή.
Barcelona
Επόμενη στάση αφού περνάμε την Βαρκελώνη, είναι σε ένα κάμπινγκ στην Αλτέα μετά τη Valencia και πριν το Alicante. Εδώ θα πρέπει να πούμε για το μεγάλο δράμα που ζούμε οδηγώντας στις ισπανικές autopista. Ο δρόμος από Βαρκελώνη και κάτω ήταν όλος φρεζαρισμένος από το μηχάνημα εκείνο που ξηλώνει την παλιά άσφαλτο για να πέσει καινούρια. Όποιος έχει οδηγήσει μοτοσυκλέτα σε τέτοιο δρόμο ξέρει τι σημαίνει. Φανταστείτε τώρα, αυτό να γίνεται με δυο άτομα και όλο αυτό το φορτίο που κουβαλάγαμε. Επειδή τα χιλιόμετρα ήταν ατέλειωτα αναγκάστηκα να κάνω όλη τη διαδρομή στην ΛΕΑ (λουρίδα εκτάκτου ανάγκης) η οποία ήταν άσκαφτη. Έτσι εξαντλημένοι κυριολεκτικά σταματήσαμε πριν το προβλεπόμενο έχοντας διανύσει 522km. Το κάμπινγκ ήταν όμορφο πάνω στην θάλασσα αλλά όπως όλα όσα έχουμε συναντήσει μέχρι τώρα, γεμάτα κόσμο, με τις σκηνές κολλημένες τη μια δίπλα στην άλλη.
Altea
Valencia
Almeria
Μας έκανε ευχάριστη εντύπωση το γεγονός ότι το απόγευμα μια αλυσίδα απο παιδιά που ανα δυο κρατούσανε ένα ζεμπίλι σάρωσαν όλη την παραλία και μάζεψαν όλα τα σκουπίδια. Περνάμε το Alicante, και αφήνουμε την παραλία για να κερδίσουμε χρόνο περνώντας από Murcia και κατασκηνώνουμε πάλι σε άλλο ένα παραθαλάσιο κάμπινγκ στην Almeria (Άλλα 350 km ταξιδιού σήμερα). Το βράδυ πηγαίνουμε για ψαροφαγία στην πόλη. Διασκεδάσαμε με το γεγονός ότι κάθε φορά που κάποιος άφηνε φιλοδώρημα στα γκαρσόνια αυτοί το ούρλιαζαν αναφέρωντας και το ποσό. Την επόμενη ξανά στο δρόμο παραλιακά αυτή τη φορά για Malaga. Εδώ μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη μετά από ένα δυσάρεστο επεισόδιο.
Σταματήσαμε σε ένα πάρκο για να φάμε από τα φαγητά που είχαμε μαζί μας δίπλα στην μηχανή ώστε να μπορούμε να την ελέγχουμε. Μετά το φαγητό η Ντίνα πήγε στην διπλανή δημοτική τουαλέτα και εκεί κάποιος προσπάθησε με το ζόρι να παραβιάσει την πόρτα και να μπει μέσα. Άρχιζε να ουρλιάζει στα Ελληνικά και εγώ έτρεξα προς το μέρος της φοβούμενος μήπως ήταν αντιπερισπασμός για να μας κλέψουνε την μοτοσυκλέτα. Μας είχανε προετοιμάσει με ένα σορο ιστορίες για τις κλοπές στην Ισπανία. Ο τύπος όταν με είδε να πλησιάζω με τον Victorinox στο χέρι άρχισε να φωνάζει “No problem, no problem” και έφυγε. Τα μαζέψαμε και πήγα στο κέντρο της πόλης όπου αυτό που συναντήσαμε έκανε το προηγούμενο επεισόδιο να φαίνεται αστείο.
Ήταν η μεγάλη Fiera di Malaga και ξαφνικά βρεθήκαμε έναν αιώνα πίσω. Άλογα, άμαξες, στολές και παντού flamengo. Αυτά που μας ξετρελαίνουν με την Ισπανία. Συναντήσαμε κάποιον με μια μηχανή σαν την δικιά μας στην οποία είχε κυριολεκτικά “περιφράξει” τον κινητήρα με συρματόπλεγμα. Μας εξήγησε ότι από αυτές τις μηχανές μπορεί να σου κλέψουν εξαρτήματα του κινητήρα αν την αφήσεις για λίγο αφύλαχτη. Έτσι ένας από μας έμεινε να φυλάει την μηχανή και ο άλλος χώθηκε μέσα στην γιορτή, περιμένωντας για την αλλαγή βάρδιας.
Malaga
Νωρίς το απογευματάκι συνεχίσαμε το ταξίδια μας για Marbela όπου σταματήσαμε για φαγητό στο εστιατόριο μιας φίλης από την Ελλάδα και συνεχίσαμε για το κάμπινγκ της Estepona (Πολύ όμορφο, μακριά από τη θάλασσα) τελευταία νύχτα στην Ισπανία. Για σήμερα άλλα 300 km δρόμου.
Estepona
Συνεχίζουμε για Γριβραλτάρ. Με το που περνάμε τα σύνορα άλλη μεγάλη έκπληξη. Προχωράμε λίγα μέτρα και ξαφνικά ένα φανάρι γίνεται κόκκινο και μια μπάρα μας κλείνει το δρόμο. Μπροστά μας ένα χάος αλλά πουθενά διασταύρωση. Περιμένουμε υπομονετικά και ξαφνικά βλέπουμε να περνάει απο μπροστά μας ένα αεροπλάνο! Ήμαστε στο διάδρομο προσγειώσεως και επειδή δεν υπάρχει χώρος στον “βράχο” το αεροδρόμιο έχει γίνει εγκάρσιο στον ισθμό που ενώνει τον “βράχο” με την “linea”.
Επίσκεψη στο παράξενο αυτό κράτος, ψώνια απ’ το φθηνό free shop, φαγητό για μεσσημέρι και αποφασίζουμε να αλλάξουμε λάδια στην μηχανή μια και πρόκειται να κάνουμε περισσότερο από 8.000 km έτσι ώστε να μην χρειαστεί να το κάνουμε στο Μαρόκο γιατί δεν ξέρουμε τι θα βρούμε εκεί. Τελίκα το ακριβό συνθετικό Mobile 1 που χρησιμοποιούμε το βρίσκαμε παντού στο Μαρόκο στην άγνοια μας πάντως παίρνουμε και ένα λίτρο λαδιού μαζί μας για κάθε ενδεχόμενο, κάτι που αποδείχτηκε αργότερα σωτήριο.
Γιβραλτάρ
Στο βάθος το αεροδρόμιο Avro Vulcan B2 (XM571) Το τελευταίο βομβαρδιστικό για τον πόλεμο των νησιών Φώκλαν
Συνέχεια κατόπιν για Algeciras απ’ όπου παίρνουμε το πλοίο για τη Ceuta ισπανική αποικία μέσα στο Μαρόκο. Για σήμερα μόνο 80 km μέχρι το Αlgeciras συν άλλα 65 από κει μέχρι την Ταγκέρη. Το καλό των διακοπών με τη μοτοσυκλέτα είναι ότι δεν χρειάζεται να κλείσεις από πριν εισητήρια. Πάντα κάπου χωράς. Σταματάμε εδώ το πρώτο μέρος αν και η μέρα δεν τέλειωσε μια και η διανυκτέρευση έγινε στο κάμπινγκ της Ταγκέρης. Θα συνεχίσουμε με την αφρικανική ήπειρο στα επόμενα μέρη.
Αφήνουμε την Ευρώπη.Στο βάθος το Γιβραλτάρ.
Συνεχίζεται
