Κείμενο και φωτογραφίες Γιώργος Κούκος
Συνέχεια από Τζαϊπουρ-Βαρανάζι
Νεπάλ
Raxaul (India)- Birgunj (Nepal),ο συνοριακός σταθμός 28 Φεβρουαρίου.Αφήνουμε την Ινδία,μετά από 22 ημέρες πορείας και μπαίνουμε στο Νεπάλ.
Στάση στο Μπιργκούντζ για προμήθειες.Μια μυρωδια τσίκνας,γνωστή από παλιά φτάνει στην μύτη μου.Κρέας !!!Κάπου ψήνουν κρέας .Με την μύτη κάτω,σαν λαγωνικό προχωράω στα στενά,ακολουθούμενος από την μισή ομάδα,και φτάνουμε στην “ψησταριά”.Ένα μαντεμένιο ταμπούρο από ΤΑΤΑ με κάρβουνα μέσα και κάτι σούβλες με κομάτια από ένα κίτρινο πράγμα περασμένα πανω της ψηνόντουσαν.Δεν ρωτάμε τι ήταν,ούτε πόσο κάνει.Βάζε του λέγαμε.Δεν πρέπει να είχε ξαναδεί τόσο λυσσασμένους .Αν δεν τελείωναν δεν θα φεύγαμε.
Αργά το βράδυ (ας όψεται η ψησταριά),φτάνουμε στο εθνικό πάρκο του Tσιτουάν (Chitwan).Δεν χρειάστηκε να στήσουμε σκηνές ούτε να μοντάρουμε ράντσα,ήταν έτοιμες με κανονικά κρεββάτια.Αυτό το βράδυ κάναμε και μπάνιο με ζεστό νερό από ένα βαρέλι με ξυλοφωτιά από κάτω !!!!Κρέας και ζεστό ντούζ ; πού μας έφεραν;
Το πρωΐ μας πήγαν στο σταθμό των…ελεφάντων για σαφάρι στην ζούγκλα.
Το απόγευμα το σαφάρι συνεχίστηκε με κανό στο ποτάμι.Προσοχή μην βάλετε χέρι στο νερό γιατί θα ταΐσετε κανένα κροκόδειλο.
Οι πιρόγες (κορμος δένδρου σκαμένος) Μας άφησαν στην ζούγκλα και γυρίσαμε με τα πόδια.
Οι γυναίκες αράξανε και οι άνδρες παίξενε βόλεϋ με τους ντόπιους και χάσαμε ένα καφάσι μπύρες !!!
Το βράδυ είχαμε τοπικούς χορούς και δείπνο με… πάλι κρέας !!!!
Δύο νύχτες στο Τσιτουάν και ξεκινάει η τελευταία μέρα πορείας με το φορτηγό για το Κατμαντού.
Ο οδηγός μας ο Νίκ (από Ν. Ζηλανδία)
και ό άλλος οδηγός ο Φλόπυ (απο Ζιμπάμπουε),που έφυγε από το Τσιτουάν για να μας περιμένει στο Κατμαντού.
Το τελευταίο Δείπνο της ομάδας.
Τώρα πιά μένουμε σε ξενοδοχεία στο Thamel ( το Μοναστηράκι του Κατμαντού),περιτριγυρισμένοι από “οδηγούς” ,ξεναγούς και τουρίστες από όλο τον κόσμο.Ο καθένας από το γκρούπ μας,κάνει τις δικές του εκδρομές και περιπάτους μέχρι να έρθει η πτήση της επιστροφής που συχνά καθυστερεί μερικές ….μέρες.
Στην Bhaktapur. Πίνουμε το τσάϊ μας στην πλατεία Durbar.Ο ναός /παγόδα Nyatapola απέναντι γκρεμίστηκε με τον σεισμό του 2015.
Πλατεία Ντουρμπάρ, Μχακταπούρ.
Στα καφενεδάκια του Thamel.
Ναγκαρκότ,στα 2300 υψόμετρο.Από εδώ φαίνονται Οι επτά από τις εννιά κορυφές των Ιμαλαΐων.
Μόλις έφευγαν τα σύννεφα έβλεπες τις κορυφές.
Και εδώ χορτοφαγία με βάση το ρύζι.
Νομίζαμε όι ήμασταν τυχεροί και βρήκαμε το καλύτερο δωμάτιο.Γωνιακό.Έμπαζε από παντού και το έδερναν όλοι οι άνεμοι.Το τσάϊ ευτυχώς που το έφεραν σε μαστραπάδες (αλουμινένια κύπελλα) και για κάθε γουλιά το κρατάγαμε πάνω από τα κεριά να ζεσταθεί.Κοιμηθήκαμε με όλα τα ρούχα μέσα στον υπνόσακο !!!
Στο Κατμαντού ξαναβρήκα τα μυθικά Μάτζικ μπας.
Το Ξενοδοχείο μας το περίφημο Κατμαντού Γκεστ Χάουζ,βάση της Ε.Ο. στο Νεπάλ.
Τ
Το δικό μας Μπέτφορντ, με άλλους επιβάτες φεύγει γιαΛονδίνο (περνάει και από Καβάλα -Θεσσαλονίκη) .Θα φτάσει μετά απο 16 εβδομάδες !!!
Υπήρχε και το ταξίδι Κατμαντού -Λονδίνο χωρίς Κάϊρο των 11 εβδομάδων αλλά και το πιό μεγάλο μέσω Αφρικής των 29 εβδομάδων !!!
Δύο λόγια για το ταξίδι της επιτροπής.Οικαθωρισμένες πτήσεις απί το κατμαντού,δεν ήταν σίγουρες.Τα αεροπλάνα δεν έφευγαν στην μέρα τους.πολλές πτήσεις ακυρωνότουσαν και έπρεπε να περιμένεις την επόμενη.Έτσι δεν έπρεπε να είχες αυστηρό πρόγραμμα αλλά ένα περιθώριο ημερών.Εμείς αφού βρήκαμε επιτέλους ημερομηνία να φύγουμε,αφήσαμε όλα τα παλιά μας ρούχα για να κάνουμε χώρο να βάλουμε τα ψώνια μας,και πήγαμε από το πρωΐ στο αεροδρόμιοαλλά με τα χίλια ζόρια φύγαμε με ένα παλιό Φώκερτο βράδυ,για Ντάκα.Εκεί μας πήγαν σε ένα ξενοδοχείο και μάθαμε ότι η πτήση της BIMAN για Αθήνα είχε ακυρωθεί και θα φεύγαμε την επόμενη εβδομάδα.Μέχρι τότε δωρεαν διαμονή.Μεγάλη ευκαιρία αλλά δυστυχώς έιμαστε επαγγελματίες και δεν μπορούσαμε να μείνουμε.Έτσι με μεγάλη επιμονή,μας έβαλαν σε ένα DC – 10, για Λονδίνο και μετά με Ολυμπιακή για Αθήνα.
3 ημέρες ταξίδι με ένα μόνο βιβλίο.Ξεκίνησε να το διαβάζει ο ένας και κάθε τόσο,έσκιζε τις σελίδες που είχε διαβάσει και τις έδινε στον άλλο.
Υπάρχουν κάποιες σκέψεις για αυτό το είδος ταξιδιών,και αναρωτιέμαι αν πρέπει να κάνω νέο άρθρο.Όσο το σκέφτομαι,τόσο μαζεύεται υλικό για ακόμη μια συνέχεια.
Τελικά, μετά από κάθε ταξίδι αυτό που μένει εκτ’ος απ’ο τις αξέχαστες αναμνήσεις ,είναι η προσμονή & η προετοιμασία(ψυχική, οικονομική & υλική) για τον επόμενο προορισμό!
Το για “λίγο ακόμη” για εμάς είναι πολύ, γιατί αυτές οι χρονολογίες σε κάθε περίπτωση είναι Πατίνα πολύ καλά συντηρημένη…