Κείμενο: Χρυσάνθη Αγορή
Φωτογραφίες: Vilem Plas
Όμορφο μου Cádiz. Η απόφαση μου να ζήσω εκεί ένα χρόνο, ίσως ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ. Ίσως είναι η εμπειρία του Εράσμους που κάνει οποιοδήποτε τόπο ένα παράδεισο. Ίσως είναι η μαγεία της Ανδαλουσίας, που σε κάνει να χάνεσαι στους μαγικούς ήχους του φλαμένκο. Ίσως οι άνθρωποι εκεί, που με το που τους βλέπεις ανοίγει η καρδιά σου. Ίσως απλά να είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη με τον τόπο αυτό, που κάθε μέρα που περνάει με καλεί να γυρίσω πίσω. Όπως και να χει, όταν ακούς Cadiz ή Cai , με την γαδιτάνικη προφορά, να είσαι προετοιμασμένος για τα καλύτερα.
Χωρίζεται σε δυο μέρη, στο παλιό (Casco Antiguo) και το καινούργιο. Το παλιό έγινε και το σπίτι μου.
Ξυπνάς το πρωί και πηγαίνεις στην αγορά. Η ποικιλία των φρούτων και των ψαριών, που θα συναντήσεις εκεί, σε βάζει σε δίλημμα. Μπανάνες από Κανάρια ή φράουλες από την σενιόρα Σόνια; Οι μικροπωλητές να σου φωνάζουν και οι τουρίστες να τραβάνε φωτογραφίες. Μετά από την αποπλάνηση γεύσεων, έρχεται η ώρα για τα Churros. Μακρόστενα γλυκά τύπου Λουκουμά, που τα βουτάς σε ζεστή σοκολάτα, που έχεις αγοράσει από αλλού. Είναι πολύ αργά όταν πια σκέφτεσαι τις θερμίδες. Κατευθύνεσαι προς τη Plaza de Flores. Η πλατεία των λουλουδιών, μάντεψε από πού παίρνει το όνομα της. Με ένα μπουκέτο από μαργαρίτες, καταλήγεις στον Καθεδρικό. Ποτέ δεν μπήκα μέσα, μιας και το καλύτερο ήταν να κάθεσαι εκεί στα σκαλοπάτια και να χαζεύεις εκείνο τον μουσικό. Πόσες φορές έκατσα δίπλα του απλά και μόνο για να ακούσω την κιθάρα του. Η μουσική! Άμα σκέφτομαι την Κάντιθ, σκέφτομαι την μουσική της όταν έπεφτε το βράδυ. Μπαίνει το καλοκαίρι , και βγαίνουν όλοι στους δρόμους. Μουσική στην calle Ancha μόνο από πλανώδιους μουσικούς. Να χορεύουμε τάνγκο, στις πλατείες με την συνοδεία του ακορντεόν, κάτω από τις γλυκές νότες της Αμελιε. Να χορεύουμε σάλσα, ξυπόλυτοι έξω από τα μαγαζιά. Να ακούμε τζαζ και φλαμένκο στα τζαμαρίσματα κάθε βράδυ στην παραλία. Αυτά τα jam sessions! Για αυτά ζω. Όλα τα όργανα του κόσμου, από σαξόφωνα και κοντραμπάσο μέχρι κρουστά, κιθάρες και φλογέρες. Και όλοι εκεί κάθε βράδυ. Τα ίδια άτομα, το ίδιο μέρος, μα κάθε φορά διαφορετικά. Ίσως έφταιγε το αλκοόλ, ίσως η καλή διάθεση. Κάθε νύχτα εκεί όμως ήταν μαγική. Θέλω να προχωρήσω ξανά σε αυτή τη παραλία. Θέλω να ξανακούσω αυτή τη μουσική. Θέλω να είμαι στο δρόμο ξυπόλητη και ανέμελη και κανείς να μην με κοιτάει. Θέλω να ξανακούσω εκείνη την προφορά, που τόσο με παίδεψε στην αρχή. Και τι προφορά! Τόσο ιδιαίτερη και γαδιτάνικη όσο και οι άνθρωποι της. Ανδαλουσία! Με το χαμόγελο στα χείλη, με τη λογική του ότι μπορώ να κάνω σήμερα, θα το κάνω αύριο. Με την αγάπη για ζωή και μουσική, παρά την κρίση. Δεν έχω να προτείνω τίποτα. ‘Αμα πας εκεί, γυρνάς πίσω διαφορετικός , σκεφτόμενος αυτό που σου λένε εκεί. «Συγγνώμη φίλε μου, αλλά δεν μπορεί όλος ο κόσμος να είναι από την Cai.( Lo siento pisha, no to el mundo puede ser de Cai)» Ζω για την στιγμή που θα περπατήσω ξανά σε εκείνα τα σοκάκια. Που θα ναι δώδεκα το βράδυ και θα κατευθύνομαι στο Cambalache για λίγη τζαζ, με τον ιδιοκτήτη με εκείνη την βραχνή φωνή να σε ρωτάει «τι θέλεις, bonita;» . Που θα πίνω κρασί ξαπλωμένη στο δρόμο με εκείνη την τρελή την αργεντινή. Που θα τρώω σαν τσιγγάνα τορτίγια και θα πίνω σανγκρία, γιατί απλά βαρέθηκα την πολλή μπύρα. Για την στιγμή εκείνη που μετά από τόσο καιρό, θα βρεθώ επιτέλους σπίτι μου.
Φτάνεις Κάντιθ. Και τώρα τι γίνεται; Ξεκίνα να ζεις.
Από το Μάρτη και μετά η σιέστα σημαίνει ένα πράγμα. Ζέστη και Θάλασσα. Αφόρητη ζέστη σε σημείο, που να τρελαίνεσαι. Μιας και σκοτεινιάζει μετά τις δέκα, έχεις δύο επιλογές. Η αράζεις σπίτι με μουσική ή πας στη θάλασσα. Caleta και Santa María. Στη πρώτη μαζεύονται κυρίως Ερασμίτες ( ναι εκείνο το γκρουπάκι φοιτητών, που φωνάζει, πίνει , γελάει, και πετάει κανά ιταλικό, μιας και η πλειονότητα είναι πάντα ιταλοί ) αλλά και οικογένειες. Η παραλία αυτή διάσημη για τη σκηνή με την Χαλι Μπερι να βγαίνει από το νερό. Και που να ξέρετε τι έγινε στο γύρισμα εκείνη τη μέρα. Όλη η Κάντιθ να χειροκροτάει εκείνη την θεά τρελούλα της πόλης, που παρά τα μέτρα ασφάλειας, έτρεξε και κέρδισε ένα φιλί από τον James Bond. Αν πάλι θες κάτι πιο ήρεμο, η Σαντα Μαρία είναι το ιδανικό μέρος για σερφ. Μιας και σε αυτές τις παραλίες πας με τα πόδια, δεν υπάρχει λόγος συζήτησης για άλλες. Γυρίζοντας για το σπίτι, πάρε παγωμένο γιαούρτι από την Plaza de Mina. Ο τυπάς θα καταλάβει ότι είσαι έλληνας και θα σε ρωτήσει για τους Locomondo. Μπορεί να σου πετάξει και ένα καλημέρα καθώς φεύγεις. Γύρω στις έντεκα πήγαινε στην Isleta de la viña. Το πιο γραφικό ταπάδικο της Κάντιθ. Και με τι κόσμο! Μην σε τρομάξουν οι γυμνές φωτογραφίες του προσωπικού του μαγαζιού. Έτσι είναι τα πράγματα εκεί. Ελεύθερα. Ζήτα μια μπύρα και άραξε εκεί με τους θαμώνες. Αν συχνάζεις κάθε μέρα εκεί , αυτοί θα γίνουν οικογένεια σου. Όταν κλείσει η ισλέτα, ξεκινάει η νύχτα. Είτε θα πας για τζαμάρισμα στη παραλία είτε θα κατευθυνθείς στα μπαρ. Αν είναι Τετάρτη, μία είναι η λύση. Cambalache! Φτηνό, κακό κρασί και απίστευτη μουσική. Μπορεί να δεις τον Chano να παίζει κοντραμπάσο ή τη Meli να τραγουδάει « It don’t mean a thing, if it ain’t got that swing”. Πες της ότι είσαι έλληνας. Θα αρχίσει να σου λέει «νιαου νιαου ρε γατούλα». Ναι ναι . Όλοι έχουν Έλληνες φίλους! Είναι Πέμπτη; Η φάση καλεί Ke tedije. Τζαμάρισμα με αυθεντικούς ροκάδες, και τον Javi να σερβίρει, να τζαμάρει, να καπνίζει. Μην φοβάσαι αν πας μόνος σου. Παντού θα γνωρίσεις κόσμο, παντού θα έχεις φίλους. Πήγαινε στο Hoyo και δώσε ένα φιλί από τις δίδυμες στην κοπέλα εκεί. Χόρεψε στους ήχους του ροκ ν ρολ, με τους Beatles και όλο το παρεάκι να σε κοιτάει από τους τοίχους. Όταν κλείσουν οι κουρτίνες, κάπνισε ελεύθερα. Δεν φαινόμαστε πια απέξω. Πήγαινε στο Hopo για τη προσφορά με τα σφηνάκια. Είναι μικρό. Ίσα ίσα χωράς. Κάτσε στη γωνία, κάτω από το λάβαρο των ACDC και άσε την Πάντα να έρθει. Η σκυλίτσα μασκότ του μαγαζιού, έχει να σου δώσει μόνο αγάπη και χάδια. Όταν πια όλα φαίνονται πιο χαρούμενα, γύρω στις τέσσερις, κατευθύνσου προς την Punta. Εκεί η Ισπανία συναντάει όλο τον κόσμο. Αν έχεις την τύχη ίσως γνωρίσεις έλληνα ναυτικό και καταλήξεις με όλη την παρέα να πατάτε την κόρνα του πλοίου. Ναι ίσως νιώσεις σαν την Αλίκη στο ναυτικό, αλλά εκεί θα φας το καλύτερο μπάρμπεκιου! Στην Πούντα, πήγαινε στο Supersonic. Χόρεψε στην πίστα blues, funk, rock n roll , rock σαν να μην υπάρχει αύριο. Μην σε τρομάξει ο τυπάς στην είσοδο! Άμα είσαι θαμώνας του μαγαζιού, θα αρχίζει να σου χαμογελάει. Αν πάλι θες απλά να πιεις, ανέβα πάνω! Εκεί με το botellon, θα πιείς δημόσια και θα γνωρίσεις και κόσμο! Αν πάλι είσαι άλλη φάση και θες φλαμένκο, πήγαινε στην Perla de la Peña. Θα δεις το καλύτερο φλαμένκο ! Και αφού θα είσαι εκεί κοντά, ρίξε μια ματιά στο Pelícano. Στον Πελεκάνο θα σε περιμένουν βραδιές ισπανικές με τον Paco να γρατζουνάει την κιθάρα και εκείνο τον μεξικάνο να σου τραγουδάει “me gustan las griegas, me gustas tu” (γουστάρω τις Ελληνίδες, γουστάρω εσένα). Και αφού πας πια σπίτι μπορείς να κοιμηθείς ευτυχισμένος.
Εκτίμησε τη μουσική στους δρόμους. Μην φοβηθείς να χορέψεις τάνγκο στην πλατεία μέσα στη νύχτα. Ούτε να πας μέχρι την Σάντα Μαρία στις τρεις τη νύχτα απλά για να δεις εκείνον, που ναι μεν είναι απλά φίλος σου, αλλά μαζί του ταξιδεύεις σε άλλους κόσμους. Μην τον ακούσεις όταν σου πει να κολυμπήσετε. Το νερό είναι κρύο. Αυτός είναι Γερμανός! Δώσε ένα φιλί στον Carlos και πήγαινε μια βόλτα από εκεί που δουλεύει. Αν δει την Julieta , να σου μαγειρέψει empanadas argentinas. Δώσε της τεκίλα και πηγαίνατε στην παραλία. Άνοιξε την πόρτα στις δύο το βράδυ και αγκάλιασε τον Alican, την Burcu και τη Gulsah. Φάτε τον τούρκικο Χαλβά που θα χουν φέρει και διαβάστε το φλυτζάνι. Δεν χρειάζεται να ξυπνήσεις νωρίς την άλλη μέρα. Αν τύχει να περνάς από κείνο το σοκάκι στην Fernan Caballero 3b, και βλέπεις κόσμο να τρέχει, μπορεί να έχει μπει κανένα πουλί από το παράθυρο. Και αν δε τύχει να ακούσεις και να σπάνε πιάτα, μην φοβηθείς! Αυτό είναι το σπίτι μας και αυτοί είμαστε εμείς.
