45 Χρόνια Δρόμος(Α’ Μέρος)

45 Χρόνια Δρόμος(Α’ Μέρος)

 20ος Αιώνας

Το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο ήταν η Γεωγραφία. Από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, τότε που ο δάσκαλος συνδύαζε τη Γεωγραφία με τα τεχνικά. Μας ζήταγαν να σχεδιάσουμε χάρτες. Θυμάμαι ακόμη τον Παγκόσμιο Άτλαντα (του Γ.Σιώλα που έτυχα να τον έχω δάσκαλο) τον οποίο έπρεπε να μεγεθύνουμε, να τον γράψουμε και να τον ζωγραφίσουμε. Ώρες ατελείωτες τις Κυριακές (το Σάββατο τότε είχαμε σχολείο) για να είναι έτοιμος ο χάρτης τη Δευτέρα, να τον πάμε στο σχολείο και να νιώσουμε υπερηφάνεια όταν ο δάσκαλος τον κρεμούσε στον τοίχο. Κάποτε, κάποιος, σε κάποια γιορτή, μου χάρισε ένα βιβλίο με τις περιπέτειες του Τζέιμς Κουκ, του μεγάλου θαλασσοπόρου, που μαζί με τα βιβλία του Ιουλίου Βερν ήταν αυτά που με έβαλαν για τα καλά στον κόσμο των ταξιδιών και της περιπέτειας. Παράλληλη ήταν η αγάπη μου για τα αυτοκίνητα και μάλιστα τα φορτηγά. Με αυτά έπαιζα μικρός στο συνεργείο του πατέρα μου. Με αυτά μεγάλωσα

Δεκαετία του ‘70

 Βερολίνο 1973  το τείχος

Το πρώτο μεγάλο ταξίδι, έγινε το 1969 με ένα Fiat 500 όταν ο φίλος μου ο Πέτρος φοιτητής στο Τορίνο με πήρε μαζί του για να σπουδάσω μηχανολόγος στο πολυτεχνείο. Το ταξίδι, όχι απλώς έγινε μέσω Γιουγκοσλαβίας αλλά

ακολουθήσαμε τις Δαλματικές ακτές. Από Σκόπια, κόψαμε δυτικά, διασχίσαμε το Μαυροβούνι και βγήκαμε στην Αδριατική. Εμπειρίες πρωτόγνωρες και φανταστικές. Κότορ, Ντουμπρόβνικ, Σπλίτ, Ζαντάρ και κατόπιν οι Ιταλικές αουτοστράντες. Άλλη μια στάση στη Βενετία και κατόπιν στην ομίχλη του Τορίνου.

Πάσχα σουβλίζοντας στα βουνά του Πιεμόντε,και με τους Ιταλούς να ρωτάνε τι κότες κάνουν κόκκινα αυγά!!!

Από τον καλοκαιριάτικο Αύγουστο της Ελλάδας, στον ομιχλώδες φθινόπωρο του Πιεμόντε. Τα τέσσερα χρόνια σπουδών (λέμε τώρα) πoυ ακολούθησαν ήταν γεμάτα από ταξίδια, μια και το Τορίνο ήταν σε απόσταση αναπνοής από Γαλλία, Ελβετία, Αυστρία. Τις οποίες γυρίσαμε σε όλες τις εποχές και πολλές φορές κοιμόμασταν μέσα στο αμάξι, ποτέ λιγότεροι από τέσσερα άτομα.Μιας και έπρεπε να μοιραστούμε το κόστος του ταξιδιού.Πέρα από την εμπειρία του ταξιδιού, σφυρηλατήθηκαν φιλίες που κρατάνε ακόμα. Ανάμεσα στα άλλα, κάναμε και ελεύθερο κάμπινγκ με σκηνή μέσα στο Μόντε Κάρλο κατά το τριήμερο του Grand Prix το 1974. Αυτή είναι μια ιστορία που μόλις βρεθούν φωτογραφίες θα σας την διηγηθώ γιατί δεν τολμάω τώρα μιας ακόμα και σε εμένα τον ίδιο φαίνεται απίστευτο.

Βερολίνο 1973 με τον Μίκη                                                                                                         Βερολίνο

Ταξίδια με ελάχιστα χρήματα και με πολύ κέφι. Οι διαδρομή Τορίνο-Αθήνα μέσω Γιουγκοσλαβίας -μια και τα καράβια ήταν αργά και ακριβά –ήταν κάτι το απλό. Είτε από την κλασική διαδρομή, είτε από την παράλληλη από Κόσσοβο, όπου το καλοκαίρι υπήρχε ελάχιστη κίνηση σε σχέση με την γνωστή, καμιά φορά από τις υπέροχες Δαλματικές ακτές όταν το ταξίδι ήταν αναψυχή και όχι απλή μετάβαση. Απόρροια όλων αυτών των εμπειριών ήταν να παρατήσω τη μηχανολογία και να ασχοληθώ με την φωτογραφία. Δεν πρέπει λοιπόν να παραξενεύεται κανείς πως αυτά η γεωγραφία, αυτοκίνητα, και φωτογραφία παντρεύτηκαν και έγιναν επάγγελμα. Ωστόσο πριν γίνουν επάγγελμα, έγιναν τρόπος ζωής. Έγιναν διακοπές, αναψυχή, έργο. Τα είκοσι τελευταία χρόνια μου, χαρακτηρίζονται από ταξίδια, περιπέτεια, έρευνα και αυτά κάτω από…Plein Air*. Ιδού τα σημαντικότερα από αυτά:

1975-1977: Σκόπια-Οχρίδα

Τα τρία αυτά χρόνια, έγιναν τρία ταξίδια στη γειτονική Γιουγκοσλαβία με κέντρο τα Σκόπια. Στο πρώτο ταξίδι γνωρίσαμε μια οικογένεια Ελλήνων που βρέθηκαν εκεί μετά τον εμφύλιο, και η φιλία που αναπτύχθηκε μας έκανε να ξαναγυρίσουμε μια και η λαχτάρα η δικιά τους για οτιδήποτε ελληνικό συναγωνιζότανε τη δικιά μας για γνωριμία με μέρη που τότε ήταν ταμπού. Ήτανε η πρώτη μας επαφή με μια διαφορετική νεολαία, μια διαφορετική αγορά και μια αλλιώτικη κουλτούρα. Πάνω απ΄όλα ήταν η αγάπη των Σέρβων για την Ελλάδα τη στιγμή που η δικιή μας προπαγάνδα δημιουργούσε μια κατάσταση άγνοιας και σκοταδισμού σε σχέση με τους γείτονες. Να κυκλοφορείς το βράδυ στο κέντρο των Σκοπίων δίπλα στο Βαρδάρη και να ακούς από τα μαγαζιά ελληνική μουσική, ήταν μια πρωτόγνωρη αίσθηση. Όταν μάθαιναν ότι ήμαστε Έλληνες μας ζήταγαν δίσκους και κασέτες του Καζατζίγιεφ του πιο γνωστού Έλληνα λαϊκού βάρδου.

  

Το περίφημο μοναστήρι του Sveti Jovan Bigorski ( ‘Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ) ανάμεσα Στρούγκα και Μαύροβο

Στο τρίτο και τελευταίο ταξίδι, επεκταθήκαμε και στα γύρω μέρη μέχρι τα σύνορα με την Αλβανία, την Στρούγκα, την Οχρίδα και το Μοναστήρι (Βίτουλα). Στα Σκόπια και στη γύρω περιοχή ήταν έντονο το Αλβανικό στοιχείο, και όλοι τότε τουλάχιστον στα δικά μας μάτια ζούσανε αρμονικά.

   

Ταξιδεύαμε,μαγειρέυαμε,τρώγαμε,κοιμόμαστε,σε λίγα κυβικά…….εκατοστά

Επειδή το ταξίδι γινόταν με ένα μικρό NSU TT άλλωτε κοιμόμασταν στο αμάξι, άλλωτε σε youthhostel αλλά κυρίως σε καμπάνες, σε κάμπινκ όπου βρίσκαμε. Την εποχή εκείνη οι μπανάνες ήταν απαγορευμένες και εμείς γεμίζαμε το πορτπαγκάζ του NSU με κιβώτια από μπανάνες που αγοράζαμε πάμφθηνα από την ντόπια αγορά. Όταν γυρίζαμε σπίτι, γινόταν πανηγύρι με αυτές και όλοι οι γνωστοί μας περίμεναν με ανυπομονησία.

               Σε κάμπινγκ στήν Οχρίδα

Σκόπια στο παζάρι

1978: Ιταλία (με νταλίκα)                               

TORINO

  

   

Στο πάρκο ΒΑΛΕΝΤΙΝΟ , ανάμεσα την πόλη και τον Πάδο,υπάρχει μια αναπαράσταση μιας  μεσαιωνικής συνοίκιας.

Δυο από τα ωραιότερα ταξίδια, που κάναμε ποτέ ήτανε με νταλίκα διεθνών, μεταφορών. Η πρώτη από Γιουγκοσλαβία με ένα Volvo F89 επικαθήμενο με προορισμό το Τορίνο (Ήτανε η πρώτη επιστροφή μετά τα φοιτητικά χρόνια) και η δεύτερη από Ancona για Genova,με τον Karageorgis Lines με ένα Αμερικάνικο White με ξύλινη καμπίνα. Αυτό που ήταν εντυπωσιακό ήταν η υψηλή θέση οδήγησης κάτι που μου επέτρεπε να βλέπω ένα τοπίο σε δρόμους γνωστούς έτσι όπως δεν το είχα ξανάδει μέχρι τώρα. Το ταξίδι ανά την Ευρώπη με φορτηγό, είναι κάτι που γοητεύει πολλούς και ειναι πολλά τα ντοκυμαντέρ που έχουν γυριστεί με Έλληνες φορτηγατζήδες ανά την Ευρώπη.

    GENOVA

1979: Ιταλία και εν συνεχεία Μόναχο.

Στο Ολυμπιακό στάδιο στο Μόναχο

Το Πάσχα του 1979 ξαναπήγα Τορίνο μέσω Γιουγκοσλαβίας με το NSU TT  για να συναντήσω φίλους που σπούδαζαν ακόμα, και για να αγοράσω φωτογραφικό εξοπλισμό. Οι συγκεκριμένοι φίλοι είχαν μια πρόσκληση από ένα φίλο τους Γερμανό για Πάσχα στο Μόναχο, μια και οι συγκάτοικοι του Γερμανού είχαν πάει στις ιδιαίτερες πατρίδες τους για τις γιορτές του Πάσχα και υπήρχε ένα διαμέρισμα ελεύθερο. Χωρίς να το σκεφτούμε δεύτερη φορά μπήκαμε στο NSU και για Μόναχο μέσω Ελβετίας. Τα πράγματα που μας έκαναν εντύπωση σε αυτό το ταξίδι στη Βαβαρική πρωτεύουσα ήταν πολλά. Το σπίτι μοντέρνο και σύγχρονο, ήταν χαμηλοτάβανο γιατί έτσι, μας εξήγησε ο Γερμανός ότι, φαινόντουσαν τα δωμάτια πιο μεγάλα. Το δεύτερο ήταν ότι δεν υπήρχαν τασάκια και όταν του ζήτησαν μας έδειξε το μπαλκόνι. Το κάπνισμα μέσα στο σπίτι απαγορευόταν. Εντύπωση μας έκανε η περιγραφή του οικοδεσπότη μας για το πώς προέκυψε η συγκατοίκηση του με τους  άλλους Γερμανούς. Βρήκε την αγγελία στο πανεπιστήμιο,  χτύπησε το κουδούνι του άνοιξε ο ένας, του συστήθηκε, του είπε τους κανόνες του σπιτιού και αφού τους αποδέχτηκε (όλα αυτά στην πόρτα) τον έβαλε μέσα και τον σύστησε στους άλλους δυο συγκάτοικους που συνέχιζαν να παίζουν σκάκι. Από τη στιγμή που αποδεχόταν τους κανόνες δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο να ξέρεις για αυτόν που θα γινόταν συγκάτοικος για τα επόμενα χρόνια. Πόσο ξένα μας φαινόντουσαν εμάς όλα αυτά που για την συγκατοίκηση έπρεπε πρώτα να δημιουργηθούν φιλίες.

    

Αυτό το ποτήρι ακόμη το έχω.

Τα παράξενα δεν σταματάγανε εδώ. Το βράδυ στη μπυραρία μας εξηγούσε ότι ο ένας από την διπλανή παρέα των πέντε νεαρών που τους κοίταζε χωρίς να μιλάει και να πίνει ήταν αυτός που του έλαχε ο κλήρος να τους γυρίσει το βράδυ σπίτι. Το επόμενο βράδυ μας πήγε σε κινέζικο (πρώτη φορά για εμάς) και οι υπόλοιποι της παρέας δεν βάλανε μπουκιά στο στόμα τους ενώ εγώ ενθουσιάστηκα και έφαγα και τα δικά τους. Την Κυριακή του Πάσχα, επίσκεψη του Ολυμπιακού σταδίου του Μονάχου όπου πληρώσαμε εισητήριο για να δούμε τις εγκαταστάσεις όπου πληρώσαμε εισητήριο μια και ήταν από τα πλέον αξιοθέατα της πόλης. Το απόγευμα, βόλτα στο πάρκο και μπύρα σε ποτήρι του λίτρου στην υπαίθρια μπυραρία σε σχήμα παγόδας. Μια υπέροχη εκδρομή που με γύρισα πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια όπως θα ήταν και οι περισσότερες εκδρομές όπως σήμερα.

1985: Τουρκία
Το πρώτο μεγάλο ταξίδι-περιπέτεια! Το καλοκαίρι του 1985, μαζί με τρεις Ιταλούς φίλους (τον Bruno, την Anna και την Susanna) ξεκινήσαμε από την Αθήνα για την Τουρκία, με στόχο την Καππαδοκία. Πρώτη στάση στην Ξάνθη για ύπνο σε φίλους. Πρωί-πρωί, ξεκινήσαμε για τα σύνορα, και λίγο μετά κατευθυνθήκαμε νότια για Τσανάκαλε – Τροία, προς το πρώτο κάμπινγκ, στο Κουτσούκουγιου. Την επομένη ταξιδέψαμε προς Πέργαμο-Αϊβαλή, ενώ το βράδι καταλύσαμε στο κάμπινγκ Motocamp στη Σμύρνη. Μετά από πολλές βόλτες στην πόλη και στο Τσεσμέ,  επισκεφτήκαμε την Έφεσο και το Κουσάντασι. Από εκεί οδηγηθήκαμε στο μαγευτικό Pamucale  όπου και επί μερικές μέρες   απολαύσαμε τα ονειρεμένα νερά του. Με …βαριά καρδιά, συνεχίσαμε για Ικόνιο και από εκεί για Καππαδοκία. Στα μισά της διαδρομής, είναι το Sultanhani  το καλύτερα διατηρημένο χάνι στον Δρόμο του Μεταξιού από Καππαδοκία σε Ικόνιο. Μετά την Καππαδοκία, η Καισαρεία και από κει ο δρόμος της επιστροφής. Ως εκεί yavas-yavas (σιγά-σιγά) από εκεί και πέρα cabuk-cabuk (γρήγορα-γρήγορα) για Άγκυρα-Κωνσταντινούπολη· φτάσαμε στα σύνορα χωρίς στάση. Εκεί οι τελωνιακοί με επέπληξαν. «Πού τους μάζεψες αυτούς;».Οι κακόμοιροι οι Ιταλοί ήταν άρρωστοι τις τελευταίες ημέρες του ταξιδιού και εξαντλημένοι από τη διάρροια, παρότι πίναμε όλοι εμφιαλωμένο νερό. Μερικά ταξίδια αργότερα, ανακάλυψα ότι δεν επρόκειτο για δηλητηρίαση, αλλά για …αφυδάτωση! Και στις δύο περιπτώσεις, τα συμπτώματα είναι τα ίδια. Σε τέτοια ταξίδια είναι λοιπόν απαραίτητα τα συμπληρώματα νερού (ΑLMORA), ενώ στην Τουρκία εξαιρετικό προληπτικό είναι και το AYRAN (ξυνόγαλα). Αμέσως μετά τα σύνορα σταματήσαμε στην πρώτη ταβέρνα που βρήκαμε για να φάμε από δύο χοιρινές μπριζόλες ο καθένας, αφού το να τρως κάθε μέρα αρνί …πάει πολύ! Ωστόσο, την αμέσως προσεχή περίοδο, οι αναμνήσεις από αυτό το πρώτο περιπετειώδες ταξίδι στο «άγνωστο» δεν με άφηναν. Λέω «άγνωστο»,  γιατί φύγαμε για την Τουρκία χωρίς καμιά ουσιαστική πληροφορία, παρά μόνο με ένα τουριστικό οδηγό. Η απόφαση δεν άργησε να παρθεί: Το επόμενο καλοκαίρι λοιπόν πάλι για το άγνωστο. Ξανά Τουρκία…
1986: Τουρκία (εις διπλούν)
  
…Αλλά με μοτοσικλέτα αυτή τη φορά.!Δύο άτομα, (Γιώργος και Ντίνα) με σκηνή, για μια διαφορετική διαδρομή. Ανήμερα Δεκαπενταύγουστου, στη Μυτιλήνη και από εκεί για Αϊβαλί-Πέργαμο-Σμύρνη-Έφεσο-Παμούκαλε-Ικόνιο-Καππαδοκία. Ως εκεί όλα γνωστά. Από εκεί και πέρα, όμως, κατευθυνθήκαμε νότια, για το Αιγαίο, κοντά στα σύνορα με τη Συρία: δηλαδή Μυρσίνη-Άδανα-Αττάλεια. Στην τελευταία, η παραμονή μας συνέπεσε με την εθνική τους γιορτή. (Τι γιόρταζαν; Ακούστε τι μας είπαν: «Την ημέρα που ρίξαμε τους Έλληνες στη θάλασσα».) Η συνέχεια ήταν προς Κας, Φετιχέ, Μαρμαρά, Αλικαρνασσό (Bodrum) και από εκεί για Χίο και πίσω στον Πειραιά. Το αστείο είναι ότι η παρέα με την οποία προγραμματίζαμε από κοινού το ταξίδι (με αυτοκίνητο) προτίμησε τελικά ελληνικό νησάκι γιατί «δεν είχαν λεφτά». Πλήρωσαν τελικά τα διπλάσια από μας! Μετά το ταξίδι η Ντίνα μιλώντας με έναν φίλο της για την περιπέτεια μας πήρε την εξής απάντηση. “Πήγες ταξίδια με μοτοσυκλέτα για έναν μήνα και δεν τσακωθήκατε; Τότε παντρέψου τον. Είναι κανόνας για εμάς τους μηχανόβιους.” Αν και δεν ήμασταν “μηχανόβιοι” μετά και από ένα ταξίδι στο Μαρόκο και ένα στη Σικελία όντως παντρευτήκαμε. Την ίδια όμως χρονιά κάναμε και τρίτο ταξίδι στην Τουρκία (τα Χριστούγεννα) αφού  …είπαμε να τελειώνουμε. Κωνσταντινούπολη λοιπόν, αυτή τη φορά με αυτοκίνητο: το πιστό μας OPEL Record Caravan, του 1967 (ακόμα κυκλοφορεί –  σε δύο χρόνια κλείνει τα σαράντα και δεν του φαίνεται!). Κλείσαμε λοιπόν με τους ανατολικούς μας γείτονες. Τους Βόρειους (Γιουγκοσλάβους) τους είχαμε ήδη φάει με το κουτάλι. Από το 1969 ξεκινήσαμε, με πρώτο ταξίδι στη Δαλματία με ένα φοιτητικό FIAT 500. Κατόπιν ακολούθησαν πολλά ταξίδια, μεταξύ 1971 – 1977, με ένα NSU 1200 TT. Ο κύκλος έκλεισε το 1985 με το γνωστό OPEL. Για Αλβανία δεν γινόταν κουβέντα για τουρισμό εκείνες τις εποχές. Μας έλειψε η Βουλγαρία (που ακόμη μας λείπει!). Τότε, όμως, μόνο το καλοκαίρι μπορούσαμε να κάνουμε ταξίδια και μας έλειπε η θάλασσα. Εντωμεταξύ, το ταξίδι με τη μηχανή, μας άνοιξε την όρεξη. Έτσι λοιπόν, τον επόμενο χρόνο…
1987: Μαρόκο 
     
…Πάτρα και κατάστρωμα (ξύλινο παρακαλώ) στο περίφημο πλοίο «Mediterranean Sky» της Καραγιώργης. Φτάσαμε Ancona μετά από 36 ώρες και από εκεί San Marino, Genova, Menton Arle, Sete, Mataro, Barcelona, Mura, Vallencia, Malaga, Γιβραλτάρ. Από εκεί πήραμε το φέρι για Ceuta. Εδώ γνωρίσαμε άλλο ένα ζευγάρι Ιταλών, αφού περιμέναμε ώρες στα σύνορα, και περάσαμε τρεις μέρες μαζί τους σε camping στην Ταγγέρη. Μετά από τρεις μέρες, αφού η κοπέλα έμεινε νηστική, αποφασίζουν να γυρίσουν πίσω. Έτσι συνεχίζουμε πάλι μόνοι. Περάσαμε από Rabat, Casablanca, Essavira, Agadir. Στη συνέχεια αφήσαμε την παραλία και πήγαμε ανατολικά για Quarsazat. Αφήσαμε τα πράγματά μας σε ένα γνωστό μας Έλληνα (τον κ. Πέτρο Κατρακάζο, τον οποίο χρόνια αργότερα είδαμε στην τηλεόραση να ξεναγεί την Μάγια Τσόκλη στην εκπομπή της). Με ελαφριά τη μηχανή ξεκινήσαμε για ένα διήμερο στην έρημο. Φτάσαμε στην Τζακάρτα, την τελευταία όαση του Μαρόκου. Ακολούθησαν μερικά χιλιόμετρα ακόμη στην έρημο μέχρι τα (ανύπαρκτα) σύνορα με την Αλγερία. Την επόμενη μέρα, τους 45 °C της ερήμου, ακολούθησε χιονόνερο στην …κορυφή  του Άτλαντα. Κατόπιν, Μαράκες, Φεζ, Μεκνές και μετά, πάλι πίσω στην Ταγγέρη. Από εκεί με το πλοίο στη Sete (Γαλλία), στη Γένοβα και πάλι πίσω στον Πειραιά. Διανύσαμε 8.000χλμ. σε σαράντα πέντε μέρες!
1988: Κάτω Ιταλία
                                                       Ηλιοβασίλεμα στο στενό της Μεσσήνης 
Πάτρα – Brindisi αυτή τη φορά. Κατόπιν, Ταράς, Σίβαρης, Ρήγιο και από κει στο φέρυ μαζί με τα τρένα, για Μεσσήνη, Milazzo, και πλοίο για τα Αιόλια νησάκια. Στη συνέχεια πάλι Milazzo, Τυνδάρης, Cefalu, Εnna, Piazza Armerina, Ακράγαντας, Ragusa, Modica, Συρακούσα. Οι φανατικοί του Καμιλέρι θα έχουν καταλάβει ότι τριγυρνάμε στα μέρη του Κομισσάριο Montalbano (είναι μοναδική εμπειρία να συναντάς χρόνια αργότερα, σε ταινία, τα μέρη που έχεις επισκεφτεί. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι λίγο καιρό μετά το Μαρόκο είδα το Τσάι στη Σαχάρα. Όταν αναγνώρισα τη διαδρομή και το τοπίο, τη στιγμή που οι πρωταγωνιστές ξεκινούν το ταξίδι στην έρημο, ένιωσα όλο αυτό το φόβο που το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν μας επέτρεψε να νιώσουμε τότε). Πίσω, λοιπόν, στη Συρακούσα, (όπου παρακολουθήσαμε  και μια υπέροχη παράσταση του Peter Stain στο αρχαίο θέατρο) και μετά Catania, Giardini Naxos, Taormina, Μεσσήνη και επιστροφή. Διανύσαμε 4.000χλμ. σε τριάντα μέρες!
   
‘Ετσι ταξιδέυαμε πρίν γεννηθούν τα παιδιά
                                               
 Στο “Λάρυγγα του Αλκάνταρα” (Golle di Alcantara) με τα παγωμένα νερά απο τα χιόνια τής Αίτνας
1989: Ινδία
    
Η εκδρομή αυτή άρχισε ενάμιση χρόνο νωρίτερα. Στο camping της Φες στο Μαρόκο συναντήσαμε ένα γκρουπ που ταξίδευε με φορτηγό σε όλο τον κόσμο. Μας έδωσαν το πρόγραμμά τους (Encounter Overland) και τον Φεβρουάριο του 1989 βρεθήκαμε στη Βομβάη για να μπούμε στην ομάδα τους. Έτσι κάναμε τη διαδρομή Madras, Goa, Βομβάη, Jaipour, Agra, Benares και από εκεί Νεπάλ. Ζούγκλα, Chit wan, Katmandu. Όλο αυτό κράτησε σαράντα μέρες. Διανύσαμε 5.000χλμ. 21 άτομα σχεδόν από όλες τις χώρες του κόσμου. Κάναμε ελεύθερο camping και μαγείρεμα. Είδαμε εκπληκτικά τοπία και ζήσαμε ασύλληπτες εμπειρίες, με ελάχιστο κόστος. Ήταν ίσως η καλύτερη εμπειρία που είχαμε ποτέ σε ταξίδι. Τότε καρφώθηκε η ιδέα του camper στο μυαλό και στην καρδιά μας, και ποτέ πια δεν μας άφησε.
1992: Μέλανας Δρυμός
 
 Συνδυάσαμε το επαγγελματικό ταξίδι με την αναψυχή κάτι που καθιερώσαμε από τότε. Αντί να πάρουμε το αεροπλάνο για την Ελβετία, προκειμένου να κάνουμε τη δουλειά μας και να γυρίσουμε πίσω, πήραμε τις συζύγους και μερικές μέρες άδεια επιπλέον. Μαζί με την εκδότρια του περιοδικού Β. Μελετζή, το σύζυγό της Μενέλαο και τη σύζυγο μου Ντίνα, πήγαμε με αυτοκίνητο στη Ρώμη. Εκεί το αφήσαμε και πήραμε ένα camper. Ένα Rimor με σοφίτα για τέσσερα άτομα σε Fiat Ducato. Επισκεφτήκαμε αρχικά τη Φλωρεντία – μετά Μιλάνο, Como, Λουγκάνο, San Cottarol (τούνελ), Λιχτενστάιν, Κωστάντζα, πάλι Ελβετία (Ζυρίχη) και στη συνέχεια Γερμανία, στο Tittise, με ένα θαυμάσιο camping στις όχθες της ομώνυμης λίμνης. Κατόπιν Φράιμπουργκ, Βασιλεία, Φράιμπουργκ (ελβετικό αυτή τη φορά), Λοζάνη, Τορίνο, Γένοβα, Πίζα και πάλι Ρώμη. Αυτή ήταν η πρώτη (και αξέχαστη) εμπειρία μας με αυτοκινούμενο. Παράλληλα, ήταν το ξεκίνημα μιας νέας εποχής. Εν κινήσει για Βασιλεία (στο προηγούμενο ταξίδι) η σύζυγός μου Ντίνα διαπιστώνει ότι είναι έγκυος. Τέρμα πια τα ταξίδια με μηχανή!Αγοράζουμε ένα σασί Mercedes 710 ALLRAD 4×4 για να κατασκευάσουμε το camper μας, στα πρότυπα των Expedition trucks, μιας και το επάγγελμά μου ήταν (και είναι) φωτογράφος. Μέχρι να ολοκληρωθεί το camper απέκτησα ένα τροχόσπιτο Caravelair Brasilia 395, μικρό και ελαφρύ για τις καλοκαιρινές διακοπές. Το σχέδιο Camper 4×4 δεν πρόλαβε να υλοποιηθεί. Κάπου στα μισά μας το κλέψανε…
1994: Συρία – 1996: Νεπάλ
  
Οι μαθητές της σχολής φωτογραφίας Blow Up του φίλου Ανδρέα Σμαραγδή (περίφημος φωτογράφος φύσης και όχι μόνο) ζητούσαν επίμονα να τους οργανώσω μια εκδρομή όπως αυτή στην Ινδία. Πρώτος και καλύτερος προορισμός η Συρία, το Πάσχα, με μια αξέχαστη διαμονή σε σκηνή στον αρχαιολογικό χώρο της Παλμύρας, όπου απολαύσαμε την πανσέληνο και πρωινό καφέ σε τραπέζια-κιονόκρανα.
   
Δύο χρόνια αργότερα, πάλι με τα ίδια άτομα, πάλι Πάσχα, βρεθήκαμε στο Νεπάλ με την Himalayan Encounter για δεκαπέντε μέρες. Φοβερή εμπειρία με 4×4 στη ζούγκλα, ελέφαντες, rafting, κατασκήνωση στο ποτάμι και trekking στα Ιμαλάια. Επισκεφτήκαμε διαδοχικά Κατμαντού, Chit wan, Pokara. Μαζί μας και σε αυτό το ταξίδι η σύζυγός μου και η εκδότρια του περιοδικού Β. Μελετζή με τον σύζυγό της Μενέλαο Μελετζή. Αυτές οι δύο εκδρομές με τη σχολή του Ανδρέα ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου.
1997: Ισπανία
   
Το Μάιο του 1997 ένας φίλος που είχε επιλέξει σαν τρόπο διακοπών τη χρονομίσθωση, μας ανέφερε ότι κινδύνευε να χάσει την εβδομάδα του γιατί δεν μπορούσε να πάει. Και εμείς που δεν αφήσαμε την ευκαιρία να πάει χαμένη, δεχτήκαμε να πάμε στη θέση του.
Διαλέξαμε την Ισπανία (προτιμώντας την από τη Φιλανδία) γιατί εκεί μπορούσαν να μας δώσουν στούντιο για 5 άτομα. Βρήκαμε άλλα δύο άτομα, γίναμε πέντε και φύγαμε για Μάλαγα με το αυτοκίνητο και μία σκηνή (για τους φίλους μας, ενώ εμείς θα διανυκτερεύαμε στο station wagon). Τόσο μεγάλο ταξίδι για να πας, είναι κρίμα να κάτσεις μόνο μία βδομάδα. Ανκόνα, Σαν Μαρίνο, Τζένοβα (με δύο διανυκτερεύσεις για να δούμε και το περίφημο Ακουάριο -ενυδρείο-), Αρλ, Σαν Σεμπαστιάν (τρίτη διανυκτέρευση), Μαδρίτη (άλλες τρεις νύκτες), Τολέδο (διανυκτέρευση), Μάλαγα και …επιτέλους ξενοδοχείο. Από εκεί, Γρανάδα – Κόρδοβα – Ρόντα – Γιβραλτάρ – Σεβίλλη, και (το καλύτερο όλων) στη Χουέλβα και Ροθίο. Προορισμοί για τους οποίους σίγουρα θα μιλήσουμε ξανά!
Εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη συνάντηση – κατασκήνωση που είδαμε ποτέ. Ένα εκατομμύριο κόσμος απ’ όλη την Ισπανία για μία εβδομάδα, για τη γιορτή της Πεντηκοστής. Ξανά πίσω Μάλαγα και από εκεί Βαρκελώνη (διανυκτέρευση) και κατευθείαν για Γένοβα (διανυκτέρευση) και τέλος Ανκόνα. 6.000χλμ σε 20 μέρες!

* PleinAir: Kαθαρός αέρας (ελεύθερη μετάφραση από την πρωτότυπη γαλλική φράση που έδωσε τον τίτλο στο ιταλικό περιοδικό PleinAir).

 

21ος Αιώνας

2000: Κεράλα (Ινδία)

  

Προσκεκλημένοι, με τον Μ. Μελετζή, μιας μεγάλης αλυσίδας ξενοδοχείων για ένα ρεπορτάζ στην Κεράλα. Μέσα στο πρόγραμμα όμως υπήρχαν και δύο ημέρες σε λίμνες και κανάλια με houseboat (μαούνες διασκευασμένες σε «camper»).

Μια φανταστική εμπειρία υδάτινου Plein Air σε ένα περιβάλλον ήρεμο, με μια ανεπανάληπτη ησυχία. Η έλλειψη κινητήρα (η κίνηση γινόταν χάρις σ’ ένα κοντάρι που ακουμπούσε στον πυθμένα της λιμνοθάλασσας ή των καναλιών). Όλα γίνονταν στο κατάστρωμα.

Από το φαγητό, την ξάπλα, την κουβέντα, τα παιχνίδια μέχρι και μερικές από τις ωραιότερες φωτογραφίες.

2001: Βενετία-Γκάρντα/Τορίνο                                                                                                                                                                                                     

Και τι δεν σκαρφιζόμαστε για να κάνουμε ένα ταξίδι και δη στο εξωτερικό. Το Σεπτέμβριο του 2001 η γυναίκα μου κανόνισε να εκπληρώσει μια υπόσχεση στα παιδιά. Να τα πάει στη Disneyland. Τέλος Οκτωβρίου και ενώ ήμασταν αρακτοί στην αγαπημένη μας παραλία με το τροχόσπιτο μας, ένα τηλέφωνο από το πρακτορείο ταξιδίων την ενημερώνει μετατίθεται κατά δυο μέρες. Καταστροφή!!! Διότι συνέπτεται πλέον με διανυκτέρευση από την οποία δεν μπορούσε να λείπει. Παράλληλα εγώ γυρίζοντας από τις διακοπές θα έπρεπε να αναλάβω μια πολύ εξειδικευμένη φωτογράφιση ειδών υγιεινής με ένθεση σε ένα παλάτι. Ο καθαρός αέρας και η θάλασσα και η ξεκούραση των διακοπών κατεβάζουν ωραίες ιδέες. Αντί να πάνε, στο Παρίσι θα τους πήγαινα εγώ στη Gardaland που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από την Disneyland. Και με τα είδη υγιεινής τι κάνουμε; Γραμμή για τον ελευθερουδάκη όπου αγοράζω ένα λεύκωμα με τα παλάτια της Βενετίας και το πάω στον πελάτη. Αντί να φτιάχνουμε σκηνικά με αμφίβολο αποτέλεσμα γιατί να μην πάρουμε τα είδη υγιεινής σε ένα πραγματικό παλάτι να τα φωτογραφήσουμε (με τα ίδια λεφτά) Η πρόταση έγινε αποδεκτή κι έτσι βρεθήκαμε στο καράβι για Βενετία, για να κάνουμε αυτό που λέγεται location, να βρούμε δηλαδή το κατάλληλο μέρος για τις λήψεις. Ξεμπαρκάρουμε πρωί, πρωί στη Βενετία και όσο η οικογένεια χαζεύει τα περιστέρια και το San Marco εγώ εξασφαλίζω μια λίστα με παλάτια τα οποία νοικιάζονται για εκδηλώσεις (γάμους,δεξιώσεις, κλπ). Με τη λίστα στην τσέπη (τα υπόλοιπα θα τα κάναμε τηλεφωνικά) φεύγουμε για Garda και μένουμε σε μια εξαιρετική τροχοβίλα σε κάμπινγκ στην όχθη της λίμνης. Γυρίζοντας Αθήνα φορτώνω τον εξοπλισμό στο αυτοκίνητο και ένα σετ ειδών υγιεινής και φεύγω για Τορίνο όπου ένας φίλος μου είχε εξασφαλίσει μια άδεια (με πληρωμή φυσικά) για το θερινό παλάτι των Savoia στο Raconiggi που μόλις είχε ανακαινιστεί. Είναι αυτό που λένε “Με ένα σμπάρο, δυο τρυγώνια”

Πάσχα 2002: Άρτα-Φασάνο-Ρώμη-Ριμινι 

Το Πάσχα του 2002 ήτανε “υβριδικό” (το πρώτο από κάποια άλλα που θα ακολουθήσουν). Μεγάλη βδομάδα, ανάσταση, σουβλιστό αρνί και κοκορέτσι σε χωριό των Τζουμέρκων και μετά την κρεπάλη, Ηγουμενίτσα για να πάρουμε μεσάνυκτα το φέριμποτ για Bari. Επίσκεψη στο ζωολογικό πάρκο του Fasano, το πρωί  και απόγευμα στη Ρώμη. Μετά από δυο μέρες φύγαμε για Rimini, και μείναμε σε μπάνκαλόους στο camping του San Marino. Από κει, γινόντουσαν οι εξορμήσεις στα θεματικά πάρκα της Mirabilandia, Italia in Miniatura, Fabilandia.

2002: Κολωνία

Αυτή τη φορά επρόκειτο για επαγγελματικό ταξίδι. Κάθε δύο χρόνια το Σεπτέμβρη, οι φωτογράφοι από όλο τον κόσμο συναντιόνται στην Κολωνία για τη PHOTOKINA τη μεγαλύτερη παγκοσμίως εκδήλωση γύρω από την εικόνα.

Το Camper όμως είχε μπει τόσο πολύ στο πετσί μας που αποφασίσαμε να ξεχάσουμε αεροπλάνα και ξενοδοχεία (τα ψάχνεις μήνες πριν και συχνά πρέπει να μείνεις σε άλλες πόλεις μακριά από την Κολωνία).

Αναχώρηση Σάββατο μεσημέρι από Αθήνα, και 24 ώρες αργότερα το επιτελείο του ομόσταυλου περιοδικού PHOTOnet ξεμπάρκαρε στην Ancona.

Οδηγώντας συνέχεια (φαΐ και ύπνος εν πορεία) δεκαέξι ώρες αργότερα στήναμε το camper μας στο camping της Κολωνίας, λίγα μέτρα από τα νερά του Ρήνου και χαζεύαμε τις μαούνες που ανεβοκατέβαιναν το ποτάμι. Λίγες ώρες αργότερα ήμασταν στην έκθεση.

2003: Ιταλία – Αυστρία – Σλοβενία

 

Στις περισσότερες σχολές φωτογραφίας το συνηθέστερο αίτημα (όνειρο) των μαθητών είναι να τους δοθεί η ευκαιρία να κάνουν ρεπορτάζ σαν αυτά που κάνουν στο National Geographic. Προγραμματίσαμε μια εκδρομή 15 ημερών με Camper που το κόστος της δεν θα έπρεπε να ξεπερνά τα 500­ το άτομο για το Πάσχα. Στόχος η Βιέννη. Ψάξαμε μάταια όλες τις εταιρείες που νοικιάζουν Camper στην ΒΑ Ιταλία. Δεν υπήρχε τίποτα διαθέσιμο. Κατεβήκαμε μέχρι Ancona. Ούτε και εκεί τίποτα. Όλα νοικιασμένα! Τελικά (και επιτέλους!) μας υποσχέθηκαν ένα Camper στο Σαν Μαρίνο για τη Μεγάλη Τρίτη. Οκτώ άτομα στο δικό μας LAIKA και άλλοι δύο με λεωφορείο ως την Πάτρα και μετά με τρένο ως το Ρίμινι. Παραλάβαμε ένα ολοκαίνουργιο Enlagh Marlin  από το Σαν Μαρίνο, συναντήσαμε τους υπόλοιπους στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ρίμινι και φύγαμε για Βενετία στο parking του Tronchetto. Πρωί – πρωί βόλτα στην πόλη και το απόγευμα εκκίνηση για Αυστρία. Τα βράδια διανυκτερεύσαμε σε υπέροχα πεντακάθαρα parking. Στη Βιέννη πήγαμε στο αεροδρόμιο (Μ. Παρασκευή πια) όπου και παραλαμβάνουμε τους 2 τελευταίους της παρέας και έτσι και οι 12, με τα δύο Camper, καταλύσαμε σε ένα υπέροχο camping στην περιφέρεια της Βιέννης. Μετά από 5 ημέρες φύγαμε για Γκρατς αφού περάσαμε κάμποσες ώρες απολαυστικής ξεκούρασης στα θερμά λουτρά του Baden. Από Γκρατς πήγαμε Σλοβενία (Μάριμπορ) και το απόγευμα φτάσαμε στην πανέμορφη λίμνη του Bled. Βαρκάδα στη λίμνη και την επόμενη Λουμπλιάνα. Οι μαθητές είναι ξετρελαμένοι με όλες αυτές τις εμπειρίες αλλά για φωτογραφίες στυλ National Geographic ούτε κουβέντα να γίνεται. Πάνε για ύπνο τις πρωινές ώρες και ξυπνάνε το μεσημέρι. Σε αυτή την ηλικία είναι προτιμότερη η διασκέδαση από την “καλογερική” . 15 ημέρες, έξι παιδιά σε ένα Camper, έζησαν μια αξέχαστη εμπειρία. Το κόστος, χωρίς τα ψώνια (πλοίο, καύσιμα, διόδια, φαί, διαμονή, νοίκι Camper), δεν ξεπέρασε τα 450­ το άτομο.

2004: Πάσχα στην Κάτω Ιταλία/ Ρίμινι,Ουρμπίνο/ Ουρμπίνο,Γκούμπιο 

   

Για άλλη μια φορά στην Πάτρα στο πλοίο για Brindisi. Αυτή τη φορά το Πάσχα συμπίπτει με το ιταλικό. Έτσι, στόχος είναι ο Τάρας με την περίφημη 24ωρη λιτανεία σε όλους τους δρόμους της πόλης. Τάρας – Ματέρα – Κρότων – Καταντzάρο και Μ. Σάββατο Ανάσταση στο Bivongi, στο μοναστήρι του Αϊ Γιάννη του Θεριστή. Αντί για μια μέρα καθίσαμε τρεις. Περάσαμε το πιο ελληνικό Πάσχα της ζωής μας με μαγειρίτσα, αρνιά σουβλιστά στο πάρκο του χωριού, μουσική και χορό από ελληνική ορχήστρα. Δευτέρα του Πάσχα φεύγουμε για Σικελία:  Σκύλα – Χάρυβδη – Κατάνια – Ταορμίνα – Νάξος – Αλκάνταρα και για ύπνο στην κορυφή της Αίτνας. Το πρωί με 4Χ4 στην κορυφή και μετά για Συρακούσες. Για άλλη μια φορά διαπιστώνουμε ότι η Ν. Ιταλία είναι πιο φθηνή από την Ελλάδα για διακοπές. Τέσσερεις μεγάλοι και τρία παιδιά σε ένα ιδιόκτητο Camper για 15 ημέρες ξοδέψαμε 1.600­ (800 η κάθε οικογένεια). Για τους φίλους μας που ήταν η πρώτη εμπειρία με Camper, σίγουρα δεν θα ήταν η τελευταία! Λίγους μήνες μετά επ’ ευκαιρίας της αργίας της 28ης Οκτωβρίου κάναμε μια μίνι εκδρομή ξανά στην Ιταλία, με τα δύο μικρότερα παιδιά (αυτά του δημοτικού). Μπάρι – Ουρμπίνο – Γκούμπιο (για το φεστιβάλ του Ταρτούφου) Ανκόνα από Τρίτη απόγευμα  έως  Κυριακή.  Η Ιταλία δεν παύει να μας εκπλήσσει. Από το 1969 την γυρίζω και έχω πάντα κάτι καινούργιο να ανακαλύψω. Ενδιάμεσα και συγκεκριμένα τον Σεπτέμβρη έγινε άλλη μια εκδρομή-επαγγελματικό ταξίδι στο Ρίμινι για να δούμε την έκθεση Mondo Natura και να κλείσουμε τη συμφωνία της συνεργασίας του περιοδικού Camper Market με τον Plein Air. Μας περίσεψαν 2 μέρες και όπως πάντα, συνδυάζουμε επαγγελματικά ταξίδια και διακοπές για αυτό αντί να μείνουμε στο Rimini κάναμε μια περιήγηση στην ενδοχώρα περνόντας από Saludeccio και Urbino. Ενθουσιαστήκαμε τόσο πολύ και για αυτό μετά από έναν μήνα, ξαναγυρίσαμε οικογενειακώς. Και αυτό γιατί είναι τόσο έντονες οι εμπειρίες από τα ταξίδια που είναι αβάσταχτο το να μην της μοιραστείς με τους αγαπημένους σου.

2005: Τουρκία

 

Πάλι Πάσχα συζητάμε για εκδρομή, αφού το καλοκαίρι το περνάμε πάντα κοντά στη θάλασσα, στη Δυτική ακτή της Πελοποννήσου, όπου έχουμε αφήσει το αγαπημένο μας τροχόσπιτο που παίζει ρόλο ξενώνα από τότε που πήραμε το Camper. Γνώριμος ο προορισμός: Τουρκία. Παρέα με άλλο φιλικό ζευγάρι και με τα παιδιά πλέον  μεγάλα. Έτσι τοποθετούμε μια σκηνή οροφής (Air Camping) στη σχάρα του Laika. Μετά από Ανάσταση και Πάσχα στην Ξάνθη (πριν καλά καλά χωνέψουμε τον οβελία) φεύγουμε για τα σύνορα. Ύπνος στην ουδέτερη ζώνη έξω από το Duty Free και πρωί – πρωί της Δευτέρας περάσαμε τον Έβρο. Τσανάκαλε – Τροία – Αϊβαλί – Πέργαμος – Σμύρνη – Έφεσσος – Σιρίντσε – Μαγνησία – Άσσος – Ξάνθη η διαδρομή, πριν την επιστροφή (Κυριακή του Θωμά) στο σπίτι.

Νοέμβριος 2005: Αθήνα

“Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, ολοκληρώνονται τα πρώτα «χιλιόμετρα» ενός νέου μου «ταξιδιού» που λαμβάνει χώρα, την τελευταία περίοδο, στα πεπερασμένα τετραγωνικά μέτρα των γραφείων της Nexus, στους Αγίους Αναργύρους: πρόκειται φυσικά για το ταξίδι της έκδοσης των δύο περιοδικών που κρατάτε στα χέρια σας. Καθώς προετοιμάζαμε το σύνολο της ύλης του, σκεφτόμουν ακατάπαυστα τον ιδανικό τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να συστηθούμε σε εσάς, που μας γνωρίζετε τώρα για πρώτη φορά: Ποιοι είμαστε όλοι εμείς, που αποφασίσαμε να βγάλουμε αυτά τα περιοδικά; Το κείμενο που προηγήθηκε, πιστεύω πως αποτελεί, τελικά, τον ιδανικό τρόπο για να γνωριστούμε: Τώρα που αυτό συνέβη, ραντεβού κάθε δύο μήνες στο περίπτερο, και (ακόμα καλύτερα) κάθε μέρα στο δρόμο! Το συγκεκριμένο κείμενο κυκλοφόρησε αυτούσιο στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Camper Travel ένθετο του Camper Market. Μιας και πέρασαν 7 χρόνια από τότε συνεχίζουμε και συμπληρώνουμε με τα ταξίδια που κάναμε έκτοτε.

Πάσχα 2006: Κάτω Ιταλία (για ακόμα μια φορά) 

Ξανά στην κάτω Ιταλία, με άλλα δυο οχήματα αυτή τη φορά από φίλους που είχαν ενθουσιαστεί από την περιγραφή της πρώτης εκδρομής. Αυτή τη φορά, δεν φτάσαμε μέχρι Σικελία, αλλά καταλήξαμε πάλι στη Mattera. Εκεί χωριστήκαμε κι εμείς συνεχίσαμε τον “πέριπλου” της ακτής που δεν είχαμε κάνει από Taranto μέχρι Brindisi περνώντας από το νοτιότερο σημείο της Ιταλίας δηλαδή από το τακούνι της μπότας.

Πάσχα 2007: Ρουμανία

΄Εχωντας κάνει τον προηγούμενο χρόνο δυο επαγγελματικά ταξίδια στη Ρουμανία και θέλωντας όπως πάντα, να μοιραστώ τις εμπειρίες με την οικογένεια, ξεκινήσαμε μαζί με άλλο ένα camper που το είχαμε κανονίσει από το Μοσχοπόδι να εξερευνίσουμε την Ρουμανία. 15 μέρες, καλή παρέα και υπέροχες διαδρομές. Περνώντας από Βουλγαρία, αποφασίσαμε ότι  θα έπρεπε να ξανάγυρίσουμε.

Χριστούγεννα 2007: Σλοβενία

Το Σεπτέμβρη στο Rimini κανονίσαμε με έναν Ιταλό τον Giuseppe που πέρναγε το μισό χρόνο στη Σλοβενία, και οργάνωνε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά συνάντηση στο μεγάλο συγκρότημα, των λουτρών του Gatez στα σύνορα με την Κροατία. Εκτός από το δικό μας camper, ήρθε ακόμα μια παρέα με ΙΧ που θα έμεναν σε μπάνκαλόου στο ίδιο συγκρότημα που είχε τα λουτρά, τa ξενοδοχείa και το camping. Χριστούγεννα μέσα στα χιόνια.

Πάσχα 2008: Εύξεινος Πόντος, Τουρκία

Τρία camper και ένα ΙΧ αυτή τη φορά, και ραντεβού στα σύνορα ξεκινάει το πρώτο από μια σειρά ταξίδια (που πρέπει ακόμα να ολοκλρωθούν) με προορισμό τον Εύξεινο Πόντο. Σαφράμπολή, Καστάμονή, Σινώπη,  Σαμσούντα. Εδώ η παρέα μας τα χάλασε γιατί ένας από αυτούς ήθελε να περάσει και μερικές μέρες στην Κωσταντινούπολη ενώ ο δικός μας στόχος ήταν να φτάναμε μέχρι Τραπεζούντα. Για να μην χαλάσει η παρέα καταλήξαμε σε έναν συμβιβασμό και από Σαμσούντα κατεβήκαμε νότια για Αμάσεια, και από κει Άγκυρα, ενώ ο φίλος συνέχισε για Κωνσταντινούπολη. Εμείς τον συναντήσαμε την επομένη και αφού κάτσαμε μια δυο μέρες εκεί, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Καλοκαίρι 2008: Στα Πάρκα του Rimini 

Με το που έκλεισαν τα σχολεία, πήρα τον μεγάλο γιο και την παρέα του (16χρονα όλα)  για μια βόλτα σε Mirabilandia, Italia in Miniatura και Rimini by night. Για να μην ζηλεύει ο μικρός, ήρθε και η γυναίκα μου με την αδερφή μου με ένα ΙΧ οι οποίοι, το βράδυ ακολουθούσαν δικό τους πρόγραμμα. Μια αξέχαστη εμπειρία με τα παιδιά μόνο που τώρα δεν θα είναι εύκολο να επαναληφθεί όταν ο μικρός θα φτάσει σε αυτήν την ηλικία.

2009: Εύξεινος Πόντος-Βουλγαρία

Άλλο ένα “υβριδικό” Πάσχα με μεγάλη βδομάδα και αρνί στην αγαπημένη μας Ξάνθη και με την κοιλιά γεμάτη, στο τιμόνι για Καστανιές κυριακή απόγευμα. Δευτέρα πρωί, μπήκαμε Τουρκία και Δευτέρα μεσσημέρι βγήκαμε (μπήκαμε Βουλγαρία) ένας γύρος στις Ελληνικές πόλεις του Εύξεινου Πόντου της Βουλγαρίας, Αγαθούπολη(Αχτοπόλ),  Βασιλικό(Τσάρεβο), Σωζώπολη(Σοζοπόλ),Πύργος (Μπουργκάς), Αγχίαλος (Πομόριε), Μεσσημβρία(Νέσεμπαρ), Βάρνα, Κωσταντίνου κι Ελένης. Από κει αφήνουμε την παραλία και κοιμόμαστε δυτικά για Μεγάλο Τύρναβο (Βέλικο Τάρνοβο). Από κει χωρίς πλέον στάση για τα ελληνικά σύνορα, όπου είχαμε ραντεβού με τους φίλους μας από την Ξάνθη για ένα μπάνιο στα ιαματικά λουτρά του Άγκιστρου.

2010: Λίμνη Δόξα.

Δεν υπάρχουν διακοπές φέτος το Πάσχα λόγω πανελληνίων, για αυτό ένα μικρό τριήμερο στη Λίμνη Δόξα.

Σεπτέμβρης 2010: Καμερίνο,Πάρμα, Ουρμπίνο

Πάλι συνδυασμός επαγγελματικού ταξιδιού και ψυχαγωγικού. Τη χρονιά αυτή, η έκθεση μεταφέρεται από το Rimini στην Parma και με συνοδεύει ο μεγάλος γιός για να γνωρίσουμε την φοιτιτική ζωή σε δυο κατεξοχήν ιταλικές φοιτητουπόλεις.

2011: Εύξεινος Πόντος, Ρουμανία, Δέλτα Δούναβη.

Τα τρία camper του Εύξεινου Πόντου της Τουρκίας και πάλι μαζί. Ραντεβού στα σύνορα και μπαίνουμε Βουλγαρία με κατεύθυνση Μπάνσκο, Βέλιγκρατ, Φιληπούπολη, Στάραζαγόρα, Βέλικο Τάρνοβο, Βάρνα και Κωνασταντίνου κι Ελένης. Από κει συνεχίζουμε τα παράλια του Εύξεινου Πόντου, και μπαίνουμε Ρουμανία. Κωνστάντζα, Τουλτσέα και από δω αρχίζουμε το δέλτα του Δούναβη. Τρείς μέρες στα ατέλειωτα κανάλια και κατόπιν Γαλάτσι και Βραΐλα. Μια σύντομη επίσκεψη, στα σύνορα Μολδαβίας, Ουκρανίας για να δούμε πως θα προγραματίσουμε το επόμενο ταξίδι στον Εύξεινο Πόντο. Επιστροφή κατόπιν Βουκουρέστι για επιτάφιο και Ανάσταση και την Κυριακή να ψήνουμε παϊδάκια σε παραπόταμο του Δούναβη. Κυριακή του Πάσχα παίνουμε Βουλγαρία, Ρούσε, παρακάμπτουμε και πάλι τη Σόφια και πάμε για θερμά λουτρά στο Κιούστεντιλ. Πριν επιστρέψουμε Ελλάδα μια υπέροχη επίσκεψη στο μοναστήρι της Ριλλα.

Σεπτέμβρη 2011: Πάρμα,Λιγούρια

Η ετήσια επίσκεψη μας στο Salone del Camper, συνδυάστηκε με ένα ταξίδια στην Ιταλική Ριβιέρα για να συναντήσουμε παλιούς φίλους. Αυτό που μας άρεσε ήταν που η παλιά σιδηροδρομική γραμμή που ακολουθούσε την παραλία και αντικαταστάθηκε από τη διπλή, σύγχρονη μετετράπει σε ένα θαύμασιο πεζόδρομο που περνά πάνω από το κύμα και μέσα από γαλλαρίες ενώνοντας τα παραλιακά θέρετρα μεταξύ τους. Απλές, οικονομικές και έξυπνες λύσεις που ανεβάζουν το επίπεδο της ζωής.

YΓ: Τα περισσότερα από αυτά τα ταξίδια θα τα περιγράψουμε εκτενέστερα σε ξεχωριστά άρθρα.

<<Α΄Μέρος (19ος αιώνας)